Kinderlijk naïef    

Verliefd kijk ik naar mijn peuter in de speeltuin. Een schepje in zijn hand, het zonnetje op zijn koppie. Ik zie een gelukkig kind. Er komt een groepje jongens aangerend. Hoewel ze jaren ouder zijn, begroet mijn zoon ze enthousiast met de vraag: ‘Komen jullie ook hier spelen?’ 

Typisch onze oudste. Van jongs af aan zwaait hij naar en kletst hij tegen alle mensen die hij tegenkomt. Zijn open houding levert me leuke gesprekjes met onbekenden op. Zoonlief legt het eerste contact, waarop ik alleen maar hoef aan te haken. Zijn kinderlijke naïviteit pakt meestal leuk uit, maar nu lijkt de situatie een andere wending te nemen. 

Geen van de jongens zegt iets terug. Als pubers in de dop voelen zij zich duidelijk te oud voor deze kleine uk. Ze praten stoer met elkaar en rennen wat rond in het speeltuintje terwijl ze uit zakken snoep eten. ‘Hé,’ vraagt één van de jongens ineens, ‘wil je ook een snoepje?’. Hij laat een hand vol snoepjes zien. Mijn 3-jarige kijkt verlekkerd wat er te kiezen valt. Maar dan ineens stopt de jongen al het snoep in zijn mond en rent hard lachend weg. Het is gebeurd voor ik er goed en wel erg in heb.  

Ik zie de geschrokken blik van mijn zoon. Ah, nee, denk ik, moet dit echt zo? Het doet me pijn mijn kleine schat zo teleurgesteld te zien. Ik hou van zijn vertrouwen in mensen en zijn gelukkige kijk op de wereld, maar ik realiseer me dat er nog zoveel teleurstellingen gaan komen waarvoor ik hem niet kan beschermen.  

Met een verbaasde blik kijken mijn zoon en ik de jongens na. Volgens mij hebben we allebei geen idee wat we met de situatie aan moeten. Ik hoop dat hij dit voorval snel vergeet, maar tegelijkertijd realiseer ik me gebeurtenissen als deze bij het leven horen. Mijn zoon zal gaan ontdekken dat de wereld niet zo mooi en goed is.  

Hij heeft totaal geen benul van pandemie of stikstofcrisis. In alle naïviteit vertelt hij tegenwoordig aan iedereen die het horen wil dat hij boer wil worden. Ik zucht. Hij zou eens moeten weten dat we ’s avonds vaak praten de toekomst van onze boerderij en proberen positief te blijven over de toekomst. We proberen oordelen van mensen naast ons neer te leggen en weer opnieuw vertrouwen te krijgen in de beleidsmakers. Maar hoe dan? We weten het niet.  

Of toch wel? Ik ga naast mijn peuter zitten in de zandbak. ‘Dat was niet aardig van die jongen he?’, zeg ik. Mijn peuter schudt zijn hoofd en geeft mij een schep. Zijn focus is alweer gericht op een nieuw project: een mega hoge berg maken. Hij gaat er gewoon weer blanco in. Alles heeft een kans om iets geweldigs te worden.  

O, wat kan ik toch veel leren van mijn kind. Onbevangenheid, moed, vriendelijkheid en vertrouwen in de goedheid van de mens. Die eigenschappen wil ik ook weer ontwikkelen, Heer. Samen maken we de wereld echt een stukje mooier. Daar blijf ik in geloven. Al klinkt het misschien kinderlijk naïef. 

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost