Klagen? Ja graag!

“Klagen is goed voor je.” Ik hoor het de presentator op de radio zeggen terwijl ik in de auto zit. Mijn interesse is gewekt. “Klagen werkt verlichtend,” vervolgt hij. Uit onderzoek is gebleken dat mensen die regelmatig klagen op Twitter zich na afloop opgelucht voelen. De mensen die meededen met het onderzoek voelden zich na hun klacht opgewekter en waren hun frustratie kwijt.

Ik ben doorgaans niet erg positief over het fenomeen klagen. Als ik een andere moeder hoor klagen over korte middagslaapjes en dwarse peuters merk ik dat ik het soms weinig serieus neem. ”Kom op zeg, zo erg is het allemaal niet!” reageer ik dan wel eens. Of: “Maak je niet druk, het gaat vanzelf weer over!”

Makkelijk gezegd, tegen de ander, ik weet het. Zelf maak ik me ook namelijk regelmatig druk om de meest kleine dingen. Van vieze ramen tot broodkruimels op de vloer of driftbuien op de stoep. Natuurlijk realiseer ik me dat ik me rijk kan rekenen met twee vrolijke zoons, gezondheid en een fijn huis. Toch voel ik me af en toe meer ontevreden dan dankbaar. Frustratie over alledaagse rommel en andere moederstress. Weet je wat mij helpt?

Juist ja, klagen!

Iemand tegen wie je goed kunt klagen is helaas niet zo makkelijk te vinden. En als je luisteraar er dan ook nog eens een handje van heeft om te zeggen dat ’t allemaal wel meevalt, dan is opluchting ver te zoeken. Ik ben trouwens zelf ook zo iemand die het voor een ander allemaal wel mooi weet te relativeren. Eigenlijk heb je iemand nodig die goed luistert, maar jou en je klacht vervolgens niet al te serieus neemt en je uiteindelijk met zachte hand weer een beetje met beide benen op de grond kan zetten.

Gelukkig heb ik zo iemand in mijn omgeving. Iemand die ik kan bellen om even een flink potje te klagen. Over de zes bekers limonade die ik op heb moeten dweilen, over kleuters die geen oren lijken te hebben en over al het werk dat er nog ligt. En wat deze vriendin dan doet? Ze luistert, laat me mopperen en neemt alles wat ik uitkraam met een korreltje zout. En dat lucht op. Probeer het maar eens. Mijn kleuter lijkt minder ondeugend dan ervoor en het schoonmaken van alle geknoeide limonade zorgt wel voor een schone vloer.

Klagen helpt dus echt. Het lucht op. Want ook al vallen al mijn klachten in de categorie ‘klein leed’, ze zitten me toch soms flink dwars. Mijn voorstel is dus om af en toe te klagen zonder schuldgevoel. Om zonder oordeel te luisteren naar andere klagers. Natuurlijk neem je alles wat je hoort met een korreltje zout.

Maar voor mij is een echt luisterend oor onmisbaar! Iemand die tegen een stootje kan en me uit laat mopperen. Probeer het eens, dan merk je dat de wereld er daarna weer een stuk zonniger uit ziet!