Kleur bekennen
Helemaal ongegeneerd jezelf durven zijn. Hoe klinkt dat? Een ver van je bed show? Of ergens een diep verlangen maar voor jou niet haalbaar? Jezelf zijn is een van de grootste wensen van de vrouw anno nu. Niet af en toe een beetje, nee 24/7 helemaal jezelf zijn. Geen last hebben van wat anderen van je vinden. Er lak aan hebben hoe anderen tegen je aankijken. Niet dat stemmetje van je moeder in je achterhoofd bij een beslissing. Of wellicht je eigen kritische stem: “Ze zullen wel niet denken”.
Als rasechte Veluwse ben ik grootgebracht met “doe maar normaal dan doe ik al gek genoeg”. Vooral zorgen dat je geen bonje maakt en met iedereen door een deur kunt. Het lijkt een groot Christelijk goed, dat opgaan in de menigte en je hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. Bescheidenheid siert ons als christenvrouw immers, toch?
Birckenstocks
5 jaar was ze. Ze had nieuwe Birckenstocks nodig voor de zomer. In de winkel is ze vrij zeker over de kleur. Haar nieuwe ‘Birkies’ moesten zilver zijn.
“Wat mooi schat, zilver. Hoe heb je dit zo bedacht?”.
“Gewoon,” antwoordt ze. “Iedereen uit mijn klas heeft zilver.”
Ze noemt een paar meisjesnamen op van meiden die in groep 2 zitten. Zij zit in groep 1.
“Oh wat leuk. Maar welke kleur vind jij het mooist?”
Ze bedenkt zich geen seconde en loopt regelrecht naar de ‘birkies’ met een zuurstokroze-metallic-look.
“Nou schat, dan nemen we toch die roze?”.
“Jaaaa, die wil ik!”
Het was een confrontatie voor mezelf om te zien dat blijkbaar de kleuterdochter in groep 1/2 al bezig is met ‘zo willen zijn als die ander’. Of dat willen hebben wat die ander heeft. En tegelijkertijd was het de les voor ons beiden zo simpel; wat wil jij? Wat vind jij mooi?
Stevig in het leven
Willen wij als moeders dat niet allemaal voor onze kinderen? Dat zij stevig staan in het maken van hun eigen keuzes? Dat zij zichzelf durven te laten zien? Zonder bang te zijn wat die ander ervan vindt?
Regelmatig kom ik moeders tegen met kinderen die zichzelf wat verstoppen. Het lastig vinden zichzelf te zijn. Zich aanpassen en in hun schulp kruipen. Dat kiezen wat de ander wil of wat de ander vindt. Dat gaat van kledingkeus tot merk schoenen tot opleiding. En bijna 1 op 1 zie ik dezelfde thema’s bij hun moeders. Kiezen voor veiligheid in huis of in kledingstijl. Iets kiezen omdat een ‘populaire moeder’ die ook zo doet. Alsof het dan wel goed zal zijn, zij doet het immers ook zo.
Identiteit
Jezelf zijn raakt je identiteit. Wanneer jij als moeder je zekerheid laat bepalen door wat de ander van je vindt, ligt daar jouw identiteit. Als het voor jou als moeder belangrijker is hoe de moeders op het schoolplein over je denken dan hoe de Heer over je denkt, is er werk aan de winkel. Dit zeg ik niet om je te bekritiseren, maar om je te laten zien hoe God jou heeft bedoeld. Met je eigen identiteit.
Gods veelzijdigheid zichtbaar door jezelf te zijn
Zijn veelzijdigheid wordt veel meer zichtbaar door ons vrouwen heen wanneer wij onszelf durven zijn. En heus, ik ken ze ook. De momenten van onzekerheid. Bijvoorbeeld voor een spreekbeurt. “Wat heb ik te vertellen?” Ik probeer dan de kritische beren te tackelen door er de waarheid tegenover te zetten. In mijn geval dus ‘Ik doe dit samen met God en Hij geeft mij de woorden en ik heb het samen met Hem voorbereid’.
Zullen we vanaf nu onszelf uitdagen om die kritische stemmetjes te vervangen door wat God van ons vindt? Dat we Zijn stem horen bij twijfel of onzekerheid? En laten we dit dan voorleven aan onze kinderen. Het enige wat telt is hoe God naar ons kijkt. Dan verdwijnt het aanpassen, dan ga je kleur bekennen. Kleur je mee?
Yvonne is getrouwd en heeft 5 kinderen. Ze werkt als orthopedagoog en richt zich sinds kort ook specifiek op meiden en moeders. Haar missie is meiden en moeders tot bloei te laten komen, zoals God ze heeft bedoeld. www.bloomom.nl