Knoeiboel
‘’Hé mam, we hebben een beetje geknoeid. Sorry!’’, klinkt er vanuit de badkamer als ik de trap oploop. Aan de jolige stemming van mijn 7-jarige en haar kleuterzusje te horen mag ik dat ‘beetje’ wel met een korrel zout nemen.
Ik heb me zojuist voorgenomen om twee splinters uit mijn hand te verwijderen. Daarna zou ik een boekenkast herinrichten, die mijn man en ik zojuist al zwetend en botsend tegen de muren naar boven hadden verplaatst. De inhoud van de speelgoedkast beneden staat uitgestald alsof het een tentoonstelling betreft in een museum. Die spullen zou ik ook nog een nieuw plekje geven. Kortom, plannen genoeg.
Terwijl ik de badkamer binnenloop, weet ik niet of ik moet lachen, janken of boos worden. Degene die mij kennen weten maar al te goed dat ik slecht tegen troep, smeerboel en chaos kan. Oké Es, tel even tot 5… Wacht even met reageren, zeg ik tegen mezelf.
Met drie meiden in huis en mijn make-upmandje met flesjes nagellak in de vensterbank, kon ik er natuurlijk op wachten dat ze daar ooit mee aan de haal zouden gaan. De blauwe badkamertegels blijken getransformeerd tot tegeltjes in aardetinten van glitterkeramiek, doordat er met grof geschut gestrooid is met mijn oogschaduw en poederdoos. Ook de eens maagdelijk witte badkuip heeft een nieuw uiterlijk gekregen: roze polkadot.
Bah! Grrrr… Hoe los ik dit op? Alleen schoonmaakdoekjes en nagellakremover kunnen mij nog redden, maalt het door mijn chagrijnige hoofd. Dit klusje zal ik toch echt zelf moeten klaren. De meiden stuur ik met een zo neutraal mogelijke reactie de badkamer uit. ‘’Ga maar even op je kamer spelen.’’ Dat laten ze zich geen twee keer zeggen, terwijl ze genieten van hun roze nageltjes en geplamuurde wangen. Verheugd trekken ze hun prinsessenjurk aan.
Zwetend op mijn knieën schrob en boen ik de vloer en het bad. Net zolang totdat de tegels weer blauw zijn en de kuip sneeuwwit is.
Als ik later die middag eindelijk toekom aan het inrichten van de boekenkast en het speelgoed een nieuw plekje geef, denk ik terug aan dit voorval en dwalen mijn gedachten af naar mijn Vader.
Ik baal van het geknoei van mijn dochters. Hij baalt vast ook wel eens van mijn geknoei. Sterker nog, Hij heeft intens verdriet van mijn gerommel. Hij is onbekend met mijn mierengeduld en wacht sinds mensenheugenis onvoorwaardelijk. Eeuwen geleden dacht Hij: ‘’Hoe los ik dit op? Alleen Mijn Zoon kan haar nog redden.’’
Zijn Zoon zweette, bloedde en stierf aan een kruis. Hij schrobde en boende alles weg en ik werd wit als sneeuw.
Iedere keer opnieuw mag ik het zeggen. ‘’Lieve Vader, hier ben ik weer. Ik heb een beetje veel geknoeid. Sorry.’’ Liefdevol neemt Hij me bij Zich en wast mijn bevuilde en geplamuurde hart. Net als ik dat die avond liefdevol doe bij de wangen van mijn dochters.
Foto: Engin Akyurt, Pixabay
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers