Kort maar krachtig

‘Here, zegen deze spijze, uit genade, amen.’

Zo luidde het gebed voor het eten in het gezin waarin ik ben opgegroeid.

Niks mis mee, maar persoonlijk vind ik het wel wat kort. Sinds ik zelf mama ben en aan tafel in gebed voorga, heb ik er het een en ander aan toegevoegd. In de eerste plaats begin ik met God danken dat we überhaupt eten op tafel hebben staan. En vraag ik niet alleen om een zegen voor de maaltijd, maar vraag ik er toch ook nog graag Zijn bescherming voor de rest van de dag bij. Als ik dan ondertussen ook nog aan een vriendin of familielid denk die het moeilijk heeft, kan ik het niet laten om daar ook nog hulp voor te vragen.

Kortom: ik heb nogal de neiging om uit te weiden in het gebed voor het eten.

Wanneer mijn 7-jarige zoontje ergens halverwege met zijn bestek begint te rommelen, besef ik dat ik weer te langdradig ben en rond ik snel af.

Het is al donker als ik drie dampende borden eten op tafel zet en mijn zoon en echtgenoot roep. Als we allemaal aan tafel zitten, vouw ik mijn handen. Maar nog voor ik mijn mond kan opendoen, klinkt het ineens: ‘Here, dank u voor deze geweldige dag, amen.’ Ik sta met mijn mond vol tanden. Mijn zoon is spontaan in gebed voorgegaan. En wat voor een gebed! Heel kort. Maar ook ontzettend krachtig.

Ik vind het een prachtig gebed. Zeker zo op het einde van de dag. Ik kijk vertederd naar mijn zoon. Wat ben ik trots op hem!

Later die avond denk ik terug aan zijn ultrakorte straight to the point gebed. Staat er niet iets in de Bijbel over hoe je moet bidden, bedenk ik me ineens. Ik besluit het op te zoeken. En ja, in Matteüs 6, vers 7 en 8 (Nieuwe Bijbelvertaling) lees ik:

Bij het bidden moeten jullie niet eindeloos voortprevelen zoals de heidenen, die denken dat ze door hun overvloed aan woorden verhoord zullen worden. Doe hen niet na! Jullie Vader weet immers wat jullie nodig hebben, nog vóór jullie het hem vragen.

Ik neem een kort en krachtig besluit. Morgenochtend bij het ontbijt mag Daniël nog eens voorgaan in gebed.