Kortebroekengevecht

Met de eerste zonnestralen in de lente komen gelijk de eerste vragen al van onze bijna 11-jarige zoon. “Mam, hoe warm wordt het morgen? Kan ik een korte broek aan?”

Dat de zonnestralen van het lentezonnetje nog best fris zijn, deert onze warmbloedige zoon totaal niet. Om de discussie nog even voor me uit te schuiven, zeg ik dat er onder de 16 graden niet over een korte broek wordt gesproken. Zoonlief legt zich er voor nu bij neer dat 11 graden toch nog echt te koud is voor een korte broek.

Langzaam stijgt het kwik en zo ook de hoop van op een korte broek. “Kan het morgen dan?” Elke avond én ochtend bestudeert hij de weerapp nauwgezet en krijg ik vaak te horen hoe de temperatuur overdag gaat stijgen. En dat het ‘in het echt’ nog altijd veel warmer is dan dat een app aangeeft. Ook haalt hij het hele verhaal erbij dat mannen warmbloediger zijn dan vrouwen. Hoe hij daar trouwens achter is gekomen, weet ik niet. Misschien omdat ik graag onder een fleecekleedje lig ’s avonds en ik de laatste in huis ben die een korte broek aan trekt.

Op een ochtend lig ik een preek te luisteren over het thema ‘Choose your battle’. Met als uitgangspunt 2 Kronieken 20:17.

‘Jullie hoeven in deze strijd geen slag te leveren. Wacht rustig af en dan zullen jullie zien hoe jullie Heer, die jullie bijstaat, de overwinning behaalt.’

Soms verliezen we een strijd omdat de strijd niet voor ons bedoeld is. We moeten tegenwoordig overal wat van vinden, mengen ons in een discussie op social media of we vinden dat we bij elke activiteit van ons kind aanwezig moeten zijn, want ‘dat doen moeders nou eenmaal’. Ongemerkt kiezen we op deze manier soms zelf voor een strijd, terwijl dat niet zou hoeven, maar waardoor we wel continu in die ‘verdedigingsmodus’ staan en slecht ontspanning kunnen vinden.

En dan die strijd in het klein: de korte broek. Hoe reageer ik? Soms vergt het moed om niet terug te ‘vechten’ om maar te willen ‘winnen’. Wat wil ik onze zoon nou écht meegeven? Waar draait deze situatie nou om? Iets doen alleen omdat ik het zeg, vind ik niet juist, al is het soms zo verleidelijk. En makkelijk.

Respect. Dát vind ik belangrijk. Ik ga de discussie aan, niet om te winnen, maar om te laten zien dat we kunnen praten en van mening kunnen verschillen met respect voor elkaar. Natuurlijk gooi ik wel mijn argumenten over koude benen, ziek worden en dat het ook nog gaat regenen in de strijd. Maar mijn argumenten lijken niet te landen. Ik besluit de strijd te staken en de verantwoordelijkheid bij hem te leggen. “Als jij denkt dat het kan…” En zo is het tijdperk geboren dat hij alleen nog maar korte broeken aantrekt. Ongeacht wat de weerapp zegt.

En tijdens die ene dag zonder zon en af en toe regen is het stiekem toch wel wat koud met 15 graden. Maar mij hoor je niet. Bij thuiskomst zegt zoonlief: “hoi” en loopt gelijk door naar de badkamer. Zonder iets te zeggen verwisselt hij zijn korte broek voor een joggingbroek. Hij loopt de woonkamer in en ploft op de bank. Pakt een kleedje en gaat eronder liggen. En ik? Ik heb een grote glimlach op mijn gezicht, geef hem een kop warme thee, maar houd wijselijk mijn mond.