Kraamtijd op de intensive care
Het is tijd om op te ruimen en uit te zoeken. Mijn telefoon herinnert me er al weken aan. Altijd op ongelegen momenten: net als ik geniet van mijn kroost en ik zie hoe leuk ze met elkaar spelen. Dan wil ik dat zo graag even vastleggen en een foto maken. O nee, lukt niet, meldt mijn telefoon dan: opslagruimte vol. Ik zucht, verwijder een foto, maak een nieuwe, negeer de melding.
Er zijn klusjes waar ik echt een haatliefdeverhouding mee heb en dit is er zeker een: foto’s uitzoeken. Als ik door de map scroll met alle foto’s de ik met mijn telefoon heb genomen, zie ik het afgelopen half jaar voorbijkomen. Wat heb ik een foto’s gemaakt. Dat is natuurlijk vrij logisch als er een baby is geboren, maar nu zie ik wel heel veel van hetzelfde. Foto’s van een kindje in een couveuse vol slangetjes en apparatuur. Meestal nam ik een foto als ik binnenkwam en eentje als ik weer wegging. Hoe meer foto’s ik voorbij zie komen, hoe meer ik mijn buik voel draaien. Ik slik.
Daar zijn de herinneringen ineens weer. Ik zie foto’s van mijn kleintje op een plek waar ik helemaal niet wilde zijn. Op veel foto’s zie ik nog een stuk geel gordijn, dichtgetrokken om ‘ons hoekje’ te creëren met net wat meer privacy. Op selfies sta ik met oortjes in, omdat ik luister naar een fijn muziekje om de piepjes en het gehuil van andere baby’s op de intensive care niet te horen.
Wat houd ik van mijn kleinste mannetje en wat ben ik blij dat hij nu thuis is. Het gaat goed met hem. Maar het was wat, al die weken die maanden werden op de NICU (neonatale intensive care unit). 24/7 ging het door. En ook al zijn wij daar nu weg, ik weet dat het nog steeds zo gaat. Ook nu zijn er artsen en verpleegkundigen die heen en weer rennen, die zorgen als engelen voor de baby’s die nog maar net geboren zijn en gelijk al zo moeten knokken voor hun leven.
Ik open een leeg bestand in Word, tik wat woorden van me af en huil. Deze achtbaan na de komst van onze zoon is nu maanden geleden, maar het voelt door die foto’s zo vers. Wat heb ik een tranen gelaten daar. En wat heb ik veel van me afgeschreven. Wat was ik dankbaar voor die plek, voor slimme artsen en goede zorg. Maar wat wilde ik daar niet zijn, want wat was het eigenlijk een verschrikkelijk plek.
De laatste plek waar je wilt zitten als net bevallen mama.
Ik denk aan de mama’s die nu op die afdeling rondlopen. Verslagen, verdoofd, vechtend met hun kindje. Mama’s die hun baby moeten achterlaten. Die thuis hun volle borsten leegkolven. Mama’s die achter hun eigen gele gordijntje hun eigen tranen huilen. Hun baby koesteren op hun borst en ondertussen de monitoren in de gaten houden.
Opnieuw duik ik weer in mijn tijdlijn met foto’s. September 2021. Ik vind een printscreen in de fotomap.
Mama op de NICU, vandaag is deze voor jou:
Take comfort in this: the Lord hears every single one of your prayers, even the one you cry through
Via Instagram @hertrueworth
De Heer ziet je. Hij hoort je gebed, ook dwars door je tranen heen. Hij houdt je dicht bij zijn hart. Huil maar uit bij Hem.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost