Kwart over tien op zondagmorgen

Zondagmorgens. Op de één of andere manier zijn die net wat meer gehaast dan schoolochtenden. Terwijl we juist op zondagmorgen meer dan een uur later kunnen vertrekken. Mede daardoor waarschijnlijk. Dan reken ik me te rijk in tijd en blijkt iedereen onder de douche zetten en uitgebreider te ontbijten een te ambitieus plan.

Maarten heeft deze zondag kosterdienst. Geen handige bijkomende factor op zondagmorgens. Net als wanneer hij piano moet spelen. Dan is er dus ook zondags – net als alle andere weekdagen – logistiek geregel. Ik kan daar van balen, al mag dat eigenlijk niet van mezelf. Van geregel wil ik ook graag een rustdag. Maar goed, de taken zijn heel nodig, waardevol en mooi om te kunnen vervullen. Zeg ik tegen mezelf. Ik zorg dus dat één van de grote meiden al eerder met hem vertrekt. Zo creëer ik meer overzicht voor mezelf en hebben zij direct wat één-op-één-tijd.

En zo belandt Linde tegen tienen met mij in de kerkbank, zit Lieve achterin bij Maarten op de kostersplek en speelt Fee in de crèche. Aan alles voel ik dat Linde niet happy is met het moment, de locatie en ook niet met haar gezelschap waarschijnlijk. “Ik verveel me,” begint ze eerst rustig tijdens de preek. “Echt mam, ik verveel me gewoon.” Haar gezicht doet mee met haar woorden. Al gauw op meer ontevreden toon vervolgt ze: “Altijd als ik in de kerk zit, is er niet eens kinderclub.” Dat ze nog wat snoepjes heeft, een schriftje en haar nieuwe stiften, maakt het niet draaglijker. Ze gaat door met commentaar: “Wat is materie?”, “Wat is domein?”, “Wat is dwaalleer nou weer?”, verzucht ze geïrriteerd steeds als er een onbekend woord valt. “Ik snap gewoon niet wat hij bedoelt dus dan snap ik ook niet wat ik moet doen, dus…”, ratelt ze zoals ze vaker ratelt wanneer het haar te onlogisch wordt.

Ondertussen heeft de dominee het over trainen van onze kinderen. Ze kneden, opvoeden in geloof. Zíj zijn de toekomstige kerk. Het is belangrijk om dicht met ze bij de Heer te leven. Ik vind het contrast lachwekkend met wat er inmiddels zwaar tegen me aan hangt van verveling. Linde schiet rechtop en vervolgt haar klaagzang: “Ik snap er nu helemaal niks meer van,” snuift ze. “Je moet me ook nog gaan trainen mam, zegt hij!”

Het vele ‘moeten’ dat ik vaak voel, ervaart Linde op haar manier. Zo’n zondagochtend als vandaag die zijn weerslag heeft op mijn gezin vind ik maar lastig. Linde beleeft de preek als lastig. Een abracadabra van woorden. Dat geeft weerstand omdat ze het niet kan vatten. Dat is eigenlijk precies wat ik heb op zo’n zondag: een week die meer dan genoeg heeft aan zichzelf, gaat – op de rustdag nota bene – van start met hectiek.

Dat vraagt extra inzet. Gebed. Energie. Kracht voor vandaag. En dat, moeders, dus ook echt eerst alleen voor vandaag! Niet direct voor de hele week. Per dag mag je jezelf trainen. Jezelf kneden en opvoeden in geloof. God vraagt geen grote sprongen van ons. Hij verwacht open handen en een open hart. Dát gaat me lukken!

Juliet van Renssen

Juliet is getrouwd met Maarten en samen hebben ze een bruisend meidengezin in Den Haag. Lieve en Linde (7) en Fee (1,5). Juliet houdt van wonen in de stad, erop uit met de meisjes, vriendinnen zien en eindeloos kletsen. Rust en ruimte vindt ze op het strand of gewoon tijdens het buiten zijn. De schepping is wat zij als bijzonder ervaart in haar dagelijks hectische leven. Zijn Power vindt Juliet in de zekerheid van weten én voelen dat ze gedragen wordt, no matter what. “LET GO(D)” hangt in haar keuken, een spreuk waar ze graag dagelijks aan herinnerd wil worden. Juliet is pedagogisch-coach en adjunct van een particulier kinderdagverblijf. Bij PTTM zal ze maandelijks antwoord geven op een opvoedkundige-vraag van onze lezeressen.