Kwijt
‘Kom jongens, Teva’s aan dan stappen we in de bakfiets.’ Snel pak ik mijn bankpas, slinger de natte handdoeken over de douchecabine en aai m’n hand door de natte haartjes van mijn blonde mannetjes. Zaterdag vroeg in de avond zoeven we nog even naar het dorp voor een ijsje als toetje. Tenminste, dat willen we gaan doen. Maar waar zijn die Teva’s?
Deurmat? Nee. Ik open de deur en kijk of ze er voor liggen…nee. Mijn gedachten gaan naar vanmiddag. Bij de zandbak die er sinds vanmiddag uitziet als een modderpoel? Bij de picknicktafel? Trampoline? In de trekker? Op school? Bij oma? KAK zeg, die dingen kunnen overal zijn!
Weer iets kwijt.
‘Ik vind kwijt zijn dus echt een rot emotie’, bijt ik mijn man toe terwijl ik hem maan mee te zoeken. ‘Het is geen emotie’, zegt hij zoals altijd terug. Uhmm ja klopt. Misschien. Nee het is toch wel emotie. Ik voel nogal veel frustratie namelijk.
Dat eindeloze gezoek naar spullen is zo irritant. De vraag waar het ligt, hoe lang je blijft zoeken of afwachten tot het bovendrijft en het moment dat je je overgeeft en gewoon nieuwe sandalen koopt.
Met de baby op m’n heup loop ik rond en pak wat spullen bij elkaar. We zijn die zomerjas ook al kwijt, bedenk ik geïrriteerd. Van de week stond ik samen met de directeur nog bij de gevonden voorwerpenbak van school te zoeken. Complete gymoutfits, schoenen en lunchpakketten liggen te wachten om gevonden te worden. ‘Ik snap niet dat mensen dit niet missen’, spreekt de directeur vol verbazing uit.
Als juf heb ik me net als de directeur altijd verbaasd over die gevonden voorwerpenbak die maar vol bleef, maar nu, drie kinderen verder, snap ik het. Zelfs ik, een kleine control freak, leg me erbij neer: je kunt niet altijd je kinderen op de voet volgen waar ze uithangen en waar hun eigendommen rondslingeren.
Zo zie je maar, kinderen maken je mild. Vol begrip voor al die andere papa’s en mama’s die ook maar gewoon hun best doen. Mild. Bij drie zeker is mijn ervaring. Ik snap die moeders. Voordat je merkt dat iets mist is het al te lang geleden om te bedenken of je kind nu op school, zwemles, bij de BSO of een vriendje was toen hij het kwijt-item voor het laatst gebruikte.
Manlief vraagt: ‘Waar heb je ze opgeruimd Jur?’ De kleuter kijkt met een serieuze blik om zich heen en doet zijn wijsvinger tegen zijn lip. ‘In de schoenenkast.’ Met z’n drieën staan we in de gang voor de kast en ja…daar liggen ze. In de schoenkast, of all places.
Met schaamrood op m’n wangen kijk ik m’n man aan. Tja, gelukkig maakt het ouderschap je mild, misschien vooral naar jezelf.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost