Laat me leven

“Laat me leven,” roept mijn peuter en hij rent juichend door de woonkamer. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Ik trek mijn wenkbrauw op. Verstond ik dat goed?
Ik wenk mijn zoontje.
Hij komt naar me toe gedribbeld.
“Wat zei je net?”, vraag ik.
“Laat me leven,” antwoordt hij en voordat ik verder nog iets kan zeggen rent hij weer naar zijn speelgoed toe.
“Hij heeft in elk geval voldoende levenslust,” grap ik tegen mij man. Toch zit het me niet helemaal lekker.

Wat een vreemde praat voor een tweejarige. Dit hoor je eerder in een scène van Breaking Bad, waar iemand een pistool op zich gericht krijgt, of flink door elkaar gerammeld wordt. Uit een kindermondje klinkt het nogal gek, zeker omdat ik absoluut geen idee heb hoe hij eraan komt. Waar heeft hij dit opgevangen?

Je kunt je kind niet altijd beschermen voor de wereld. Behalve naar ‘Nijntje’ en ‘Peppa Pig’ kijkt hij niets op TV. Zeker niet zonder mijn toezicht. Je hoort weleens van die filmpjes op YouTube waarin een stel mafketels een lieflijk kinderfilmpje doodeng maken. Je zet je kind nietsvermoedend achter de tablet en gaat vervolgens zelf de was doen, totdat je kindje in gehuil uitbarst omdat de toon van het filmpje ineens drastisch omslaat. Sinds ik dat weet laat ik mijn kleine niet zomaar iets kijken.

Een dag later zit mijn zoontje lekker te spelen met zijn nep-eten. Hij pakt een taartje en roept luid: “Laat me leven.”
Ik snel naar hem toe en ga bij hem zitten.
“Waarom zeg je dat?”, vraag ik. Hij kijkt me lachend aan, zich niet bewust van wat hij zegt.
“Ik vind het een beetje vreemd wat je zegt. Heeft een ander kindje dat gezegd?”
“Nee,” zegt hij en hij stopt een neptaartje in zijn mond.
Hij is duidelijk nog veel te jong voor dit soort gesprekken. Ik besluit er geen aandacht meer aan te besteden in de hoop dat het weer overwaait.

Uit zo’n kindermondje klinkt zo’n opmerking best komisch. Stiekem moet ik er ook wel een beetje om lachen. Toch blijf ik me afvragen waar hij het vandaan heeft. Heimelijk hoop ik ook dat hij het niet ergens anders roept, want wat zullen andere mensen daarvan denken? Dat ik hem een of andere moordserie laat meekijken op een onchristelijk tijdstip?

Later zitten we in de tuin. Mijn ouders zijn op visite. Ik snijd een appeltaartje in stukken en leg de parten op een bordje. Mijn zoontje zet zijn fietsje aan de kant en komt bij me kijken.
“Taart,” roept hij blij. Plotseling begint hij te zingen.  Luidkeels schalt hij door de tuin: “Laat me leven, laat me leven.” En dit loepzuiver gezongen op de melodie van ‘Lang zal ze leven’.

Aha. Gelukkig maar. Niks geen scène uit Breaking Bad. Niks geen enge filmpjes op Youtube. Op de peuterspeelzaal zingen ze Lang zal ze leven regelmatig, maar met al die kindjes die net kunnen praten zal dit wel een gevalletje Babylonische spraakverwarring zijn.

Foto: Pixabay