Levensbrandstof uit de hemel
Dwars door de regen rijdt een kleine optocht. Drie kinderen van groot naar klein op hun fiets. De rij wordt afgesloten door een moeder in een scootmobiel. De regen kletst het viertal aan alle kanten om de oren. Hagel. Wind. Maar er is iets bijzonders aan de hand. De moeder zit rechtop en straalt aan alle kanten. Dit is het moment waarop ze zo lang heeft gewacht: ze brengt zelf de kinderen naar school.
Die moeder? Dat ben ik! Wat heb ik naar dit moment uitgekeken! Na twee jaar, vijf operaties en intensieve revalidatie is het moment aangebroken. De dag waarop ik zelf, zonder hulp van man en vriendinnen, mijn kinderen naar school kan brengen. Het vergt veel oefening en een strakke planning om op tijd het huis te kunnen verlaten. Uitgeteld zijn na het aankleden om vervolgens nog energie en ‘zitminuten’ over te hebben om de kinderen naar school te brengen: het is een uitdaging. Maar hé, zonder strijd geen overwinning.
We rijden richting het fietspad. Dat ligt midden tussen de landerijen en ik neem het moment volledig in me op. Het pas gemaaide gras, het maïsveld en de paarden in de wei. En bovenal… dat mijn kinderen naast me fietsen op deze ogenschijnlijk zo gewone ochtend. De kinderen klagen over dat de hagel koud is, en ik? Stiekem geniet ik van dit heerlijke onvoorspelbare Hollandse weer.
Alle natgeregende kindjes stromen de klas in en bijna alle ouders hoor ik praten over de hagel onderweg en of ze net voor de grootste bui binnen waren of niet. Ik breng onze jongste dochter in de klas. Ze vertelt juf trots dat ik haar vandaag voor het eerst naar school breng. Slechts vijf minuten later zit ik weer op mijn scootmobiel terug huis. Het miezert nu nog een beetje en ik kijk ernaar uit om zo lekker binnen te zijn, om onder een kleedje te gaan liggen en te genieten van een kopje thee mét chocola.
Daar lig ik dan. Moe, nat, uitgeteld, maar met een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Dit moment maakt me intens gelukkig. De kinderen naar school brengen, de regen waardoor mijn vest kletsnat is, de hagel en wind in mijn gezicht, het kopje thee dat mijn handen verwarmt. Dit moment doet me beseffen dat ik leef! Leven staat in de Dikke van Dale als ‘nog in leven zijn; nog niet overleden’. Dat klinkt best dramatisch, maar ik verlang geregeld naar zo’n moment vol leven. De regen goot mijn tank vol met hemelse levensbrandstof.
Moe van de strijd, maar deze overwinning heb ik weer binnen!
Foto: Pixabay – Jill111
Mama van 5, waarvan Jezus voor 2 zorgt, chronische bekkeninstabiliteit, (on-)beperkt creatief, houdt Jezus, van de natuur, verse thee mét chocola en een goed boek.
Heftig en zo herkenbaar. Mijn strijd tegen de kanker doodziek op een bed in de kamer. Verlanged om te kunnen fietsen al kwam de regen mer bakken uit de lucht… een jaar later fietste ik op mijn elctrische fiets weer. Een enorme wolkbreuk. En waar iedereen wegschoot om te schuilen heb ik me tot op de draad nat laten regenen . Dat nam niemand me meer af!
Dit zal je je heel lang blijven herinneren deze mijlpaal Martine! Zegen gewenst voor het verdere traject!
Op een bepaalde manier herkenbaar. Het lukt mij om medische redenen, maar een paar keer per jaar om op de fiets te stappen. Maar als het zover is, ben ik zo gelukkig! En het doet je dankbaar zijn voor alles wat je wel kunt, wat een ander misschien als ‘normaal’ beschouwt.
Fantastisch Martine!
Wauw Martine, wat een fantastisch verhaal en bemoediging. Wat super om je blogs hier te lezen! Ik hoop dat er nog heel veel van deze bijzondere momenten zullen zijn voor jou en je gezin! Liefs Christine