Lief en naïef
Kind, wat ben je naïef en wat ben je lief. Je bent mijn oudste, jij baant met mij een weg door het moederschap. Je bent beweeglijk, energiek en ja, best druk misschien. Toch heb je het helemaal niet door dat mensen soms verstoord opkijken als jij in de buurt bent. Misschien is het een zegen dat je zo dromerig bent, al is het lastig je op school te concentreren als je door elke vlieg of creatieve gedachte al wordt afgeleid. Je vindt iedereen leuk, school fantastisch en het maakt je oprecht niet uit met wie je op woensdagmiddag gaat spelen. Je zit altijd vol ideeën en iedereen mag meedoen. Wat heb jij een groot hart, prachtig om te zien, al houd ik het mijne wel eens vast als ik zie wat je allemaal meemaakt…
Als een vriendje zijn afspraak niet nakomt en toch met iemand anders gaat spelen. Of als je niet gevraagd wordt op dat feestje waarover je zo enthousiast was dat het eraan kwam. Als je de wereldproblematiek beetje bij beetje meekrijgt en een ander kind je vraagt of jouw papa nog koeien heeft, want die moesten toch weg vanwege stikstof?
Zo’n vraag moet toch voelen als een trap in je maag, als een deuk in je hart en in je dromen om je vader op te volgen op de boerderij. Mijn moederhart doet toch echt pijn als ik hoor dat er zo tegen je wordt gesproken.
Ik deel deze gedachten en mijn gevoelens erbij met een vriendin. Zij houdt me een heel andere kant voor: hij is niet naïef, hij doet juist hoe het hoort! Het is alsof de Hebreeënschrijver naast me zit en citeert uit hoofdstuk 13:14: ‘Wij horen immers niet in deze wereld thuis, wij kijken uit naar de toekomstige stad’.
Dan realiseer ik me ook: wij zijn gemaakt voor een andere wereld, gemaakt om liefde het antwoord te laten zijn als ons onrecht wordt aangedaan. Want: de liefde is geduldig, de liefde is vriendelijk, de liefde is niet jaloers. Zij doet niet gewichtig en is niet trots, zij kwetst niet, is niet egoïstisch en voelt zich nooit beledigd, zij neemt niemand iets kwalijk, zij is niet blij met onrecht, maar juist met de waarheid. De liefde beschermt altijd, heeft altijd vertrouwen, verwacht het altijd van God en houdt stand. Aan de liefde komt nooit een einde. (1 Korintiërs 13)
Met de ogen van deze wereld is mijn oudste zoon misschien naïef. Maar zijn houding is zo mooi en tegelijkertijd zo kwetsbaar, dat ik de neiging heb mijn armen er beschermend omheen te houden. Zijn geloof in liefde, zijn oprechtheid en zijn goedheid zijn eigenschappen die ik wil koesteren in deze vijandige wereld die ik om me heen zie. Wat is het van belang dat hij blijft zoals hij is, want we zijn tenslotte niet van hier.
Dat dat daadwerkelijk zo is, lees ik ook nog eens in Filippenzen 3:20 ‘Wij zijn echter, al wonen wij hier op aarde, burgers van een stad in de hemel en van daar verwachten wij ook onze Verlosser, de Here Jezus Christus.’ Het is mijn taak als moeder om hem die waarheid voor te houden als het moeilijk wordt in zijn leven en in de eerste plaats mezelf er volledig van te doordringen dat deze Bijbeltekst waar is. Amen!
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost