Lieve Hannah

Lieve Hannah,

Vandaag ben je precies vier jaar geleden geboren. Vier jaar geleden mocht ik je even ontmoeten en tegelijkertijd loslaten om naar Jezus te gaan. Je was prachtig. Vandaag denk ik aan jou en voel hoe je een deel van me bent. Voor altijd. Heb het goed daar en weet dat ik niet kan wachten om je in mijn armen te houden.

Liefs,

Mam

Ik ga hardlopen en besluit mijn vaste route te rennen richting Diemen. Langs de begraafplaats. Altijd denk ik even aan Hannah als ik er voorbij ren. Zelden voel ik nog de behoefte om de begraafplaats op te gaan en het grafje van Hannah te bezoeken. Vandaag voelt het anders. Vandaag is het vier jaar geleden. Ik besluit de begraafplaats op te gaan en ren dezelfde route als we de dag van de begrafenis liepen. Samen met de opa’s en oma’s mochten we je hier begraven.

Twee weken daarvoor waren we op vakantie met familie. We keken een film en zaten met z’n allen op de bank. Ik was vijftien weken zwanger. Ineens voelde ik iets nats. Ik had geen idee wat het was en probeerde me zo onopvallend mogelijk naar de wc te begeven. Wat was dit? Urine? Ik had werkelijk geen idee en vroeg mijn man even te komen. Ook hij had geen idee. Het water was dusdanig veel en geurloos dat het toch geen urine kon zijn. We belden de verloskundige. Zij was duidelijk: “Dit is niet goed, je moet direct naar het ziekenhuis”.

Samen reden we laat in de avond naar een ziekenhuis in Groningen. Biddend. Daar werd een echo gemaakt. Ons kindje was duidelijk zichtbaar en haar hartje klopte maar al het vruchtwater was weg. Mijn vliezen waren gebroken. De prognose was slecht; grote kans dat ze zou overlijden of in een uitzonderlijk geval zwaar gehandicapt geboren zou worden. We werden opgenomen omdat men verwachtte dat zij binnen 24 uur zou overlijden. BAM.

Er was wel hoop, want, zo zei de zuster: “iedere arts maakt wel eens een wonder mee”. De zuster was christen en een geschenk uit de hemel op dat moment. We baden samen en haar vriendelijkheid en luisterend oor verzachten de intense pijn die ik voelde.

Na 24 uur leefde ons kindje nog en leek het de artsen beter om naar huis te gaan. Ik voelde me erg ziek, kon amper lopen en moest om de haverklap overgeven. Mijn schoonouders gaven aan dat ze graag wilden helpen. Dus gingen we met hen mee. We zijn twee weken gebleven. Twee weken leefde ze nog en hadden we hoop op een wonder. Het waren twee vreselijke en ook prachtige weken, we hadden zoveel hoop en tegelijkertijd al verdriet om een eventueel verlies.

Nog nooit heb ik me zo dichtbij God gevoeld. De basis van leven dat gegeven of genomen wordt. Dat is zo intens. Alles stond even stil. We besloten haar een naam te geven omdat ze voor ons al heel echt was. Hannah.

Na twee weken ging ik naar het toilet en zag iets dat leek op een navelstreng. Op dat moment begreep ik dat ze ons had verlaten. Wat heb ik gehuild. We gingen naar het ziekenhuis in Amsterdam. Daar werd bevestigd dat haar hartje niet meer klopte. We hadden de keus naar huis te gaan en te wachten tot de bevalling vanzelf op gang zou komen of om te blijven en wee opwekkers te slikken. Dat laatste wilde ik absoluut niet. Ergens hoopte ik nog steeds op een wonder. Ook wilde ik zo graag dat alles natuurlijk ging.

We sliepen nog geen twee uur en de weeën begonnen. In het ziekenhuis is ze een paar uur later geboren. Ze was prachtig. Alles zat er al op en aan. Zelfs haar nageltjes waren al zichtbaar.  We mochten haar vasthouden en de verloskundigen maakten voetafdrukjes. Ook hebben we foto’s gemaakt. Dat vond ik achteraf zo fijn. Toen moesten we je echt loslaten. Hartverscheurend.

Ik ren terug naar huis van de begraafplaats en besluit dat het goed is dit allemaal nog één keer op te schrijven. Ja ze was nog heel klein en ja het is al vier jaar geleden. Toch is het verlies heel echt en het gemis reëel. Los daarvan heeft God ons gezegend met twee heerlijke kinderen. Dat is rijk. Heel rijk.