Lieve zoon
Daar sta je dan, 11 jaar en aan de start van groep 8. Klaar om straks verschillende middelbare scholen te bekijken, op kamp te gaan en de eerste grote keuzes te maken richting zelfstandigheid. Je droomt al over wat je worden wilt en laat je hierin niet beperken door omstandigheden of wat anderen ervan vinden. Idealisme en het geloof zijn jouw kracht. Steeds meer ontdek je de wereld èn jezelf.
Papa is vanavond weg en je mag bij mij in slaap vallen in het grote bed. We drinken samen een kopje thee, kijken een aflevering van een serie en je kruipt tegen mij aan. Ik leg mijn arm om je heen. ‘Wil je me nog even ‘tieken’ (kriebelen) op mijn rug?’, vraag je. Natuurlijk wil ik dat. Ik geniet, niet van de serie, maar van jou tegen me aan, je droge humor en je aanstekelijke slappe lach waarbij de tranen over je gezicht rollen. En ik? Ik lach om jou.
Het is tijd is dat je gaat slapen en ondanks dat ik nog zelf even iets ga kijken op Netflix, vallen je ogen al snel dicht. Ik kijk naar je, kan mijn ogen niet van je afhouden. De serie interesseert me niet meer. Jou zo te zien, geeft een gevoel van weemoed. Heel even lijk je dat kleine ventje van vroeger. Waar zijn de laatste 11 jaar gebleven? Hoe ben je ‘ineens’ zo groot geworden?
Langzaam loopt er een traan langs mijn wang. Mijn hoofd maakt een reis langs ‘memory lane’ zodra ik stil voor je bid. Ik besef wat er allemaal is gebeurd in de 11 jaar dat je bij ons bent, hoe jij ons papa en mama maakte. Hoe we samen afscheid moesten nemen van je 2 broertjes, en je je dat nog kan herinneren. Maar ook hoeveel lol je hebt met je zusjes. Al zeg je geregeld hoe fijn je het had gevonden als je ook met je broertjes met de lego had kunnen spelen. In mijn hoofd denk ik hetzelfde.
Ook al wil ik me richten op wat ik wèl kan, toch komt ook even naar boven wat ik van je heb moeten missen. De laatste 3,5 jaar kan ik je ’s avonds niet meer instoppen of naar bed brengen. Dat je af en toe in ons bed in slaap valt, maakt dat een beetje goed. Maar ook je af en toe naar school brengen of iets buitenshuis samen doen heb ik gemist. Even flitst ook nog de gedachte door mijn hoofd dat je me straks helemaal niet meer nodig hebt. Snel wuif ik dat weg. Je blijft me nodig hebben maar het wordt anders, houd ik mezelf voor.
Mijn ogen beginnen dicht te vallen en de laatste gedachten van de dag gaan door mijn hoofd. Ik hoop stiekem dat je nog lang met mij thee wilt drinken op bed, naast me in slaap kan vallen en ik nog even naar je kan kijken. Alsof de tijd héél even wordt stilgezet.
Lieverd, slaap lekker en droom onbeperkt en groot!
Liefs van mama
Mama van 5, waarvan Jezus voor 2 zorgt, chronische bekkeninstabiliteit, (on-)beperkt creatief, houdt Jezus, van de natuur, verse thee mét chocola en een goed boek.
En dan zijn ze 18, zoals onze zoon en pink je weer een traantje weg vanwege de emoties als je met hem de HBO opendag bezoekt en er precies de info krijgt die past bij wat hij al die jaren zo graag wil bereiken, dan is het moment dat die droom wel heel dicht bij komt, en je blij bent dat de opleiding in Leeuwarden zit, zodat hij nog maar niet uit huis hoeft… Alleen tijdens de stages zal hij dan in het buitenland zijn, maar waarsch zullen ook die jaren zo voorbij zijn, en gaat ie echt uitvliegen… Ja loslaten is zo pittig.zelfs als je ziet dat het best heel goed met ze gaat.
Aaa wat lief, je raakt me hoe je het schrijft. Hier is de oudste inmiddels gelukkig getrouwd… maar we hebben goed contact. Net wat jij denkg hebnik het ook . Waar blijft de tijd.. loslaten. Je kinderen zien groeien in zelfstandigheid en hun eigen creativiteit. Hun eigen.mooie ‘ik’ ontwikkelen. We samen kunnen lachen en huilen .. en ja ook als ze ouder worden vinden ze het rugkriebelen nog heerlijk.
Ik heb bewondering voor je Martine! Dankbaar zijn zit in hele kleine dingen. Het is een groot goed!