Magie na maandenlang sparen
De tiende verjaardag van de tweelingzussen moest natuurlijk gevierd worden. Dubbelop en groots uiteraard. Al een aantal jaren wisten Lieve en Linde precies waar ze die bijzondere verjaardag wilden vieren: In Disneyland Parijs! Iets wat voor ons niet onder een normale verjaardagswens valt. We besloten er een spaardoel van te maken. Er werd tussendoor geen Playmobil gekocht en geen vieze ‘do-it-yourself-slijmpakketten’. Al het geld dat de meiden konden missen, werd apart gezet!
Zo lukte het dat de twee kersverse tieners met ons op hun tiende verjaardag wakker werden in een hotel vlak naast het immens grote pretpark. Wat een magie. Tranen van blijdschap bij beide meiden, grote dankbaarheid en hyperactiviteit om alles wat nu geen droom meer was, maar écht.
Als moeder genoot ik van de stralende blikken bij Lieve en Linde en de overweldigende indruk die het bezoek maakte. Ze waren zo oprecht in hun emoties. Toch knaagde er van binnen bij mij iets. De hele heisa in het park vol prikkels en mogelijkheden. De schreeuwende drukte. De rijen waar 80 minuten wachten normaal leek en je 40 minuten wachten prima ging vinden. Waar ik vier hamburgermenu’s voor de helft van mijn weekboodschappenbudget kon afrekenen en een tientje uitgaf aan een Mickey- en Minniekoekje, dat ze vervolgens niet eens bleken te lusten.
Het hield me tussen alle attracties best bezig dat het maar normaal leek dat veel ouders hun kind hier zoveel gaven. Alsof het entreegeld al niet voldoende was? De waanzin die ik in het park ervaarde, gaf me te denken. De overweldiging, het veel van álles in dit pretpark. Ik voelde me gewoonweg te bescheiden om dit te mogen omarmen als gezin. Ik ben zoiets mega groots in euro’s helemaal niet gewend. Zoveel pracht en praal tijdens de parade, de heerlijke blije muziek die je terugbrengt naar je eigen kindertijd, de vuurwerkshows en de attracties – het voelde voor mij als onwerkelijk.
Behalve dan die twinkeling. De twinkeling in de ogen van mijn dochters die was echt. Heel erg echt.
Juliet is getrouwd met Maarten en samen hebben ze een bruisend meidengezin in Den Haag. Lieve en Linde (7) en Fee (1,5). Juliet houdt van wonen in de stad, erop uit met de meisjes, vriendinnen zien en eindeloos kletsen. Rust en ruimte vindt ze op het strand of gewoon tijdens het buiten zijn. De schepping is wat zij als bijzonder ervaart in haar dagelijks hectische leven. Zijn Power vindt Juliet in de zekerheid van weten én voelen dat ze gedragen wordt, no matter what. “LET GO(D)” hangt in haar keuken, een spreuk waar ze graag dagelijks aan herinnerd wil worden. Juliet is pedagogisch-coach en adjunct van een particulier kinderdagverblijf. Bij PTTM zal ze maandelijks antwoord geven op een opvoedkundige-vraag van onze lezeressen.