Mama-dag

Het is Tweede Kerstdag 2013.

De gynaecoloog en de anesthesist stappen klokslag zeven uur ’s avonds mijn ziekenhuiskamer binnen. Halsoverkop zijn ze bij het kerstdiner weggeroepen. De ene arts in een zwarte glitterjurk, de andere een bruine ribbroek. Een uurtje later wordt er een prachtig huilend jongetje op mijn borst gelegd. ‘Kom maar bij mama’ zeg ik, terwijl ik hem stevig vasthoud.

Deze vier woorden: ‘Kom maar bij mama’ klinken vanzelfsprekend. Maar dat was het niet voor mij. Het woord ‘mama’ stond namelijk jarenlang op de ‘verboden-woordenlijst’. Het verlies van mijn eigen moeder was, ondanks lang geleden, nog vers. Verlaat verdriet noemen ze dat. Toen ik volwassen werd, kwam het echte verwerken. Pas toen drong het tot me door wat ik al die jaren had gemist en voor altijd zou moeten missen. ‘Mama’ had een verdrietige lading, ik ging het jaren uit de weg. Op die Tweede Kerstdag, zeven jaar geleden, gaf Teun mij het woord ‘mama’ terug.

Naast het woord ‘mama’, ging ik ook het liefst Moederdag uit de weg. Wat mij betreft werd deze dag afgeschaft. Voor mij was dit een jaarlijks terugkerend gedoe met verdrietige herinneringen. Maar vanaf die Tweede Kerstdag gaf Teun mij ook mama-dag weer terug. Op de eerste Moederdag maakte hij samen met zijn papa een mooi balkontuintje van hout. Of beter gezegd: de baby stond erbij en keek ernaar, de vader deed het werk. Het was een cadeau om nooit te vergeten. Een dag om nooit te vergeten.

Inmiddels zijn we jaren verder.

Mijn tweede spruit stapt de drempel over met een ingepakt cadeau. ‘Kijk mama, dit is een tekening voor jou. Ik ga hem onder mijn bed verstoppen, maar dat ga ik niet vertellen. Op mama-dag pakken we hem uit’, zegt hij vol enthousiasme. De juffen van de peuterspeelzaal hebben het voorbereidend werk goed gedaan, maar het fenomeen ‘geheim’ is aan Pijke nog niet echt besteed. Gelukkig schiet papa te hulp en zorgt voor de afhandeling, terwijl ik braaf in de gang blijf staan met mijn ogen dicht.

Vandaag is het opnieuw mama-dag. Nog steeds een dag met verschillende emoties: oneindige vreugde gemengd met verdriet vanwege die lege plek. Toch verzacht het verdriet naarmate de tijd vordert. De plakkerige knuffels met snottebellen van mijn kinderen en elk jaar sterker wordende kinderarmen om mijn nek tijdens Moederdag helpen hierbij. Ze geven me tekeningen en maken een ontbijtje voor me. Waar ik ooit een hekel had aan mama-dag, kan ik er nu niet meer zonder. ‘Kom maar bij mama’, zeg ik terwijl twee jongens op mijn schoot klimmen en tegen me aan kruipen. Mijn mama-dag is compleet.

Lieve mama, ik wens je vandaag een warme mama-dag toe!