Meidengezin: even lekker knallen

Toen ik in verwachting was van onze derde, waren mijn man en ik extra nieuwsgierig naar het geslacht van de nieuwe buikbewoner. Rijk gezegend met een meidengezin (twee dochters) vroegen we ons af hoe het zou zijn met nog een ‘meisjemeisje’ erbij en wat de invloed zou zijn van een rauwdouwer of voetballer in de dop. Dat deze derde baby de dynamiek van ons huishouden zou gaan bepalen, leek een uitgemaakte zaak.

Na negen maanden zwangerschap kleurde ons huis opnieuw vreugdevol roze. Haar geboorte is inmiddels ruim 3,5 jaar geleden en ik weet nu een beetje hoe dat is met drie meisjes op rij. Ik stelde me vooraf voor dat je in een jongenshuishouden kan rekenen op veel gestoei, geduw, getrap en ge-ren en dat het in een meisjesgezin wat lieflijker verloopt.

Drie-dochter-dynamiet

De praktijk blijkt verrassend anders. De dynamiek van een gezin met drie meiden kun je namelijk gerust beschrijven als drie-dochter-dynamiet. Stoeien, duwen, trappen is hier niet aan de orde van de dag. Nee, zeker niet. Meisjes zijn erger. Ze zijn venijnig, geniepig en kattig. Even een uitgestoken tong naar zus, een pinnige opmerking, een steek onder water, een por in de zij of het opzettelijk buitensluiten van je bloedverwant tijdens het spel. Met een heuse ontploffing op hoge en luide toon tot gevolg.

Als ‘meisje’ aan de zijlijn, vind ik dit gedrag zowel vervelend, als hilarisch. Uiteraard grijp ik in op momenten dat het te gortig wordt en er één duidelijk het onderspit moet delven of de dames rood aangelopen ‘in de gordijnen hangen’. Op andere momenten kijk ik echter toe en laat ik ze het bewust even lekker zel-luf uitzoeken. Ik hoop dat ze hiermee vaardigheden ontwikkelen voor het ‘echte’ leven. Dat ze hierdoor leren dat ruziemaken mag en erbij hoort, maar dat goedmaken minstens zo belangrijk is. Dat het goed is om je eigen mening te geven, maar dat je soms een beetje water bij de wijn moet doen en dat het in andere gevallen beter is de ander haar zin te geven.

Maar als ik dan als mama dat schouwspel gadesla, is het soms net of ik mezelf in een glasheldere spiegel bekijk. KDOENK…

Want ik ben ook wel eens zo’n venijnig mokkel. Niet zo’n muts die bij tijd en wijle een por in de zij uitdeelt of een tong uit de mond uitsteekt. Nee, ik ben erger. Met die nare gedachte over de ander. Die opmerking gemaakt als grapje, maar stiekem bedoeld als pinnige steek onder water. En wat dacht je van die roddel die m’n lippen alweer verlaten had, voordat ik ‘m in kon slikken?

Op die momenten lijkt ’t me zo gek nog niet om een jongen te zijn. Even lekker stoeien bij onenigheid, een potje knallen en elkaar flink de waarheid zeggen en weer door.

Misschien moet ik m’n dochters maar even laten oefenen. Dan kijk ík wel toe en wie weet leer ik daar dan ooit nog van 😉