Met kleine kinderen op wereldreis

‘Wat als we het gewoon écht gaan doen?!’ gespannen maar enthousiast kijken mijn man en ik elkaar aan. Al een tijd dromen we over een reis. Over loskomen van alles. Ontdekken, samen zijn als gezin en vooral: vrij zijn.

‘Denk je dat we het echt kunnen?’, vraag ik vertwijfeld. Voor we het weten fantaseren we verder. Waar willen we heen? Hoe oud moet onze kleine man zijn voor we vertrekken?

Dit bovenstaande gesprek hadden we een jaar of 3 geleden. Al snel daarna deed ‘tante C.’ haar intrede. Dat stomme virus bracht ons in een rollercoaster van teleurstelling, hoop, vragen en twijfels.

Afgelopen voorjaar hakten we de knoop door. We gaan het gewoon doen! Door deze zin uit te spreken, kwam ons leven in een pittige stroomversnelling. We werkten ons door een berg verhuisdozen, papieren en afscheidstranen heen, want we besloten letterlijk alles achter ons te laten. We verkochten ons huis en hielden drie koffers en wat tassen over als reisbagage. Begin januari reden we naar Schiphol.

Een onbekende toekomst tegemoet.

En nu? Nu zit ik op een terras in Uganda. Ik kijk uit over de Nijl. De jongens liggen te slapen onder hun klamboe. Ik strek mijn benen uit. De dagen zijn fijn, maar intensief. Ook reizen is niet zorgeloos.

We kozen een verkeerde accommodatie en ik liep een parasiet op. ´Waarom wilde je dit ook alweer’, roept mijn hoofd terwijl ik ziek in bed lig. Een vriendin vertelt me over haar wandeling door de polder. In Nederland is het koud, maar zonnig. In gedachten zie ik het riet wuiven en waan ik mezelf op mijn geliefde en vertrouwde polderweg. Au, heimwee. Het polderkind in me is in staat om een ticket Amsterdam te boeken. Maar gelukkig vertrekt de parasiet en neemt hij de heimwee naar de polder mee. Steeds meer laat ik los, en leer ik ´nu is nu´. Ik hoef niet te plannen, ik mag de toekomst loslaten. Makkelijker gezegd dan gedaan voor een control freak zoals ik.

En dan is er dat moment dat ik met mijn peuter voor me op de boda boda (brommertaxi) zit. Ik voel de wind door mijn haren. Letterlijk, maar figuurlijk lijkt er ook een wind door mijn hoofd te trekken. En ineens realiseer ik me: mijn hoofd is leeg. Geen takenlijstjes, geen planningen voor school, opvang of sportclubjes. Geen schuldgevoel over werk, kinderen of vriendinnen. Ineens voel ik de vrijheid stromen door mijn lijf. Ik geniet van alles wat ik zie, de mensen die ik ontmoet en de verhalen die zij me vertellen.

Ik ontmoet Suzan, die voor haar eigen vijf kinderen zorgt, elf kinderen met een beperking opvangt, een zorgboerderij runt en opvang biedt aan moeders met ondervoede kinderen. Ik leer Grace, Diana, Fiona en Dimitria kennen. Leden van de ´Laughing Hats´. Een vrouwengroep die zelf bijenkorven maakt om honing te kunnen produceren. Ik ontmoet Tsiona die haar westerse carrière als gynaecoloog aan de kant zette, om hier in een kleine kliniek iedereen te helpen die zorg nodig heeft. Ik ontmoet Simone en Mieke, die praten met vrouwen over hun mentale gezondheid. Ik ontmoet Fleur, die voor tienermeiden zorgt.

Ik word gevoed door hun passie en hun verhalen. En het mooiste daarbij: ik hoef even niets. Ik mag hier gewoon zijn. Aanwezig, in het nu. Ik ben dankbaar dat ik voor even onderdeel mag zijn van hun leven.

Moe maar voldaan kruip ik onder mijn eigen klamboe. Het polderkind kan aardig wennen in de tropen. Ik kijk vooruit en voel ruimte en vrijheid. Daar waar ik zo naar verlangde is hier en nu.

 

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: