Middagdutje

Twee plakkerige kleuterarmpjes omstrengelen mijn hals, terwijl haar regelmatige ademhaling in mijn nek blaast. Mijn bijna vijfjarige die al twee-en-een-half jaar de middagdutjes overslaat, moet er nu toch echt aan geloven.

Het was even teveel. Twee dagen op vakantie betekent twee dagen dikke pret en laat naar bed. Een lange autorit, schommelen en glijden in de speeltuin, klimmen en klauteren in de bossen, zwemmen en ijsjes eten waren zo’n beetje de festiviteiten van de beginnende vakantieweek. En dat eist zijn tol.

Een extra slaapje leek mij daarom niet verkeerd. Zo houden we het de komende dagen ook gezellig. Madame dacht daar uiteraard anders over. Niets zo koppig als een kleuter, die zich met twee zussen boven haar allesbehalve klein wil voelen.

‘Kom, dan mag je met mama naar bed en vallen we samen in slaap.’ Klinkt mij perfect in de oren! Mevrouw geeft zich echter niet zomaar over aan zo’n aantrekkelijk aanbod. Als ik tenslotte de belofte van een bezoekje aan vakantieparkmascotte Bollo de Beer in de strijd gooi, geeft mijn meisje zich gewonnen. Ze vouwt haar armpjes om mijn nek en nestelt zich tegen me aan. Met haar laatste energie stelt ze nog enkele vragen over de kleerhangers, de vreemde kapstok en noesten van de houten muren van ons chalet. Ik voel haar gedraai, het gekriebel aan haar voet en hoor haar gapen, totdat haar onrustige ademhaling uiteindelijk overgaat in een regelmatig en rustig ritme. Hèhè, ik heb het voor elkaar: ze slaapt.

Terwijl haar warme lijfje bij mij voor een zweetaanval zorgt, bedenk ik me hoe vaak ik eigenlijk hetzelfde doe als mijn dochter.

Ik gun mezelf ook veel te weinig rust voor een ‘middagdutje’. Daarvoor voel ik me ‘veel te groot’. Ik denk dat ik het prima zonder red. Ik ren, ik vlieg, ik eet, ik rijd en werk de hele dag door. Niet altijd letterlijk, want ik ben er best goed in om op de bank te ploffen met een kop koffie of mok thee.

Maar in hoeverre zoek ik echte rust? Hoeveel momenten lukt het me om niks te doen? Echt niets? Kan ik gewoon even doelloos uit het raam staren en de vogels in de boom bewonderen? Lukt het me mijn gedachten even on hold zetten en me te focussen op het ‘hier en nu’? En nog beter, kan ik mezelf tegen Hem aan nestelen om bij de Bron uit te rusten en verfrissing te vinden?

Ik heb daar moeite mee. Veel te vaak scroll ik op zo’n ‘rustmoment’ met mijn duim van boven naar benee. Check ik social media, de mail, het nieuws. Meer dan eens staat mijn hoofd niet stil bij het nu, maar draaien mijn hersens op volle toeren en werken ze het schema van vandaag en morgen vast af. Of maalt mijn hoofd over allerlei dingen waar ik geeneens invloed op heb.

Ik wil mezelf voornemen vaker een ‘middagdutje’ te doen. Momenten op de dag te zoeken dat ik stil mag staan. Om te kijken en te rusten. Om te danken en te genieten. Prediker zei het eeuwen geleden al:

‘Geniet op alle dagen van je leven, die God je heeft gegeven. Het bestaan is leeg en vluchtig en je zwoegt en zwoegt onder de zon, dus geniet op elke dag.’ (Prediker 9:9b; NBV)

Niks nieuws onder de zon dus, maar wel een mooie reminder voor mezelf.

Mijn dochter slaapt nog steeds. Yeah, bof ik even. Kan ik voordat we Bollo gaan begroeten, nog even een ‘dutje’ doen. Weltrusten!

Foto: Kinga Cichewiz, Unsplash