Mijn moeder weg, een pleegdochter erbij
Afgelopen kerst overleed mijn moeder. Op het moment dat ik dit schrijf, schiet ik weer vol. Mijn moeder is er niet meer. Het lijkt allemaal nog zo onwerkelijk. Direct na haar overlijden stond ons leven op zijn kop. Niet alleen omdat de vrouw die mij op de wereld zette nu deze wereld heeft verlaten en dat zo’n groot verlies is, maar ook omdat mijn ouders al sinds de geboorte van mijn nichtje Roos haar pleegouders zijn en uiteindelijk haar voogd werden.
Mijn zusje kreeg Roos namelijk toen ze nog erg jong was en het lukte haar niet goed om voor haar dochter te zorgen. Inmiddels is Roos 16. Het was al het plan dat ze een tijdje bij ons zou komen wonen, omdat het huis van mijn ouders is verkocht en leven in een verhuizing voor haar wat te veel is, zeker nu ze dit jaar eindexamen doet. In ons huis hebben we een kamer voor haar ingericht, maar wel met de gedachte dat ze daar hooguit zes maanden zou blijven.
En toen overleed mijn moeder. Ineens veranderde dat de situatie. Roos komt niet voor maar zes maanden, ze blijft bij ons.
Definitief.
Ons gezin van 3 wordt een gezin van 4. Met twee pubers. Het is zo onwerkelijk. Joah en Roos kunnen Godzijdank goed met elkaar en hebben dezelfde interesses. Ook Roos is hoogbegaafd en heeft een lichte vorm van autisme. We zijn gelukkig in ons huishouden gewend aan structuur en geen plotsklapse veranderingen, dus het is mooi dat ze daar zo in mee kan draaien.
‘Vind je het fijn als ik de dag nog even met je afsluit en met je bid?’, vraag ik haar de eerste avond. ‘Nee hoor, dat doe ik zelf’, antwoordt ze. Ik merk bij mezelf lichte teleurstelling, dit was niet de reactie die ik had verwacht.
Ik heb me altijd voorgesteld wat ik zou gaan doen als ik een dochter zou hebben. Dat we heerlijk samen zouden gaan winkelen en dezelfde stijl van kleding zouden hebben. In dit geval is het tegenovergestelde waar. Roos draagt sneakers, een spijkerbroek, een T-shirt en een vest. Casual is verre van hoe ik mijn kledingstijl zou omschrijven. Bij speciale gelegenheden wil ze gelukkig nog wel eens een jurk aandoen.
Maar goed, zo’n voorbeeld is natuurlijk nog maar peanuts. Niet alleen heb ik tijd nodig om te wennen aan deze nieuwe gezinssituatie, dat heeft zij natuurlijk net zo goed. Wat staat ons te wachten nu mijn gezin zo abrupt is uitgebreid? Hoe nu verder? Hoe cliché ook, ik besluit bij de dag te gaan leven. Stap voor stap verder te gaan. Ik weet niet hoe het er over een jaar uit zal zien. Ik heb ineens een pleegdochter. En een puberzoon. We gaan samen verder. We proberen het enorme verdriet van het verlies van mijn moeder en hun oma een plek te geven. Dit kan alleen als we dat ieder op onze eigen manier doen, maar wel met elkaar in verbinding proberen te blijven.
Waar mijn moeder en ik al waren begonnen met het inpakken voor de verhuizing, doe ik dat nu samen met mijn zusje. Een compleet ander gevoel. Waar ik eerder met mijn moeder kon uitkijken naar haar nieuwe plekje en mijmerde over wat waar een nieuwe plek zou krijgen en hoe het er in het nieuwe huis uit zou komen te zien, is er nu bij elke doos die we inpakken rouw.
Ik wil dit blog wel positief afsluiten of er een einde aan breien waar je wat mee kunt. Maar soms is dat er niet. Sorry. Momenteel heb ik alleen verdriet. En een pleegdochter.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Gezina van den Bos (38) is getrouwd met Jorn (41). Samen hebben ze een zoon: Joah (11)Gezina is zangeres bij o.a. de Opwekkingsband en Op en Top Vrouw en heeft daarnaast een interieurbedrijf: Schuur15