Moeder zonder moeder  

Ik zit bij haar achterop de fiets. Mijn handen houden haar jas vast en we zijn samen op weg. Voor de eerste keer naar de basisschool. Vandaag moet ze naar het ziekenhuis, maar ze heeft gezegd dat ze daar pas later kan zijn. Op mijn eerste schooldag wil ze mij zelf brengen. We weten dan nog niet dat dit de enige keer is dat ze met me mee kan gaan.  

Ze helpt me met het uitdoen van mijn jas en het pakken van mijn beker en mijn trommel. Ik denk dat het zo gegaan is tenminste, ik weet het alleen nog door de verhalen die me zijn verteld.

Ongeveer zeven weken later overlijdt mijn lieve, lieve moeder.  

Het moment dat ik zelf die moeder ben, die met haar kind aan de hand het schoolplein oploopt, staat me nog helder voor de geest. Het is nu twee jaar geleden, maar met lood in mijn schoenen liep ik daar. Aan mijn hand mijn prachtige zoon die net vier was geworden.

Dit was het moment waar ik al weken tegen opzag. Niet om mijn zoon te moeten loslaten, want ik wist dat hij het heerlijk zou vinden op school. Ik zag er tegenop omdat ik moest gaan doen wat mijn moeder maar één keer in haar leven heeft kunnen doen en dat maakte me verdrietig.  

Ik help mijn zoon die dag bij het uitdoen van zijn jas en met het pakken van zijn beker en trommel. Voor het raam zwaai ik hem uit. Het verdriet dat ik voel, is niet eens mijn eigen verdriet of gemis. Het is haar verdriet. Ik voel nu pas wat zij heeft moeten doen: ons, haar kinderen, loslaten. Niet het loslaten voor een dag school, maar loslaten voor altijd. Haar kinderen toevertrouwen aan de zorg van anderen. Ze terug moeten geven aan de zorg van hun Hemelse Vader. Terwijl zij als moeder ons als kinderen het beste kent. 

Nooit meer helpen met aankleden, nooit meer bekers en fruitbakjes vullen. Geen verjaardagen vieren.  

Het is nu twee jaar geleden dat ik zelf mijn zoon naar school bracht. Inmiddels is mijn mooie zoon alweer zes. Ik voel me gezegend met ochtendstress, lekkende bekers en haastige handkussen bij het schoolraam. 

Op het moment dat ik toen de school uitliep, leek het verdriet te zwaar om zelf te dragen. Maar terwijl ik over de drempel stapte, werd die last, als door een wonder, van mijn schouders afgehaald. Het leek bijna alsof ik een beetje zweefde, gedragen door mijn Hemelse Vader die erbij was. Toen, bij mijn moeder, en nu bij mij. Alsof Hij zei: ‘Kom maar kind, ik neem het wel van je over.’ Gedragen door de wetenschap dat ik hen allebei op een dag zal ontmoeten. Mijn Hemelse Vader en mijn lieve moeder.  

Lieve moeder, ook vandaag is Hij erbij! Ik bid je toe dat je je geliefd en gedragen voelt, wat er ook in jouw leven speelt. 

Hef je handen op en kijk omhoog.
Prijs de Heer, aanbid hem met ontzag,
met een brandend hart vervuld van hoop.
Jezus komt. Er is een nieuwe dag! 

– Sela, Maranatha 

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.