Moederen met aandacht

‘Mama jij wilt nooit wat met mij doen’, moppert mijn 7-jarige zoon wanneer ik mijn kleuter een boekje ga voorlezen. Au, die opmerking komt binnen. Ik vind aandacht voor de kinderen heel belangrijk. Ik zit zelf niet lekker in mijn vel en heb weinig energie. Dat boekje voorlezen overzie ik nog wel, maar een spelletje doen niet. Toch steekt die opmerking van mijn oudste wel. 

Ik had een ideaalbeeld van hoe ik moeder zou zijn. Een moeder die de kinderen uit school haalt, wat lekkers eet en drinkt met ze en aandachtig luistert naar hun verhalen. Om vervolgens vol energie samen met de kids wat leuks te ondernemen. De praktijk blijkt wat weerbarstiger. Vaak heb ik niet zoveel energie en zit mijn hoofd vol. Die volle aandacht voor ze hebben, lukt vaak maar kort. Energie om nog iets met ze te ondernemen is ook niet altijd aanwezig.

Toch wil ik zoeken naar wat wel haalbaar is, want die aandacht voor mijn jongens vind ik wel heel belangrijk. Ik wil dat ze zich geliefd, gezien en erkend voelen. Ik moet denken aan de tekst uit Filippenzen 4 vers 8:

‘Ten slotte broeders en zusters, schenk aandacht aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat deugdzaam is en lof verdient’ (NBV)

Die aandacht zijn mijn kinderen zeker waard! Daarom kies ik ervoor om nu dan ook aan mijn oudste te vragen wat hij graag samen wil doen. Gelukkig komt hij niet met al te wilde ideeën aan. Hij wil graag toch een spelletje doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Een paar dagen later lees ik een stukje over liefdestalen bij kinderen. Ineens realiseer ik me dat ik zijn liefdestaal onvoldoende spreek. Tijd en aandacht, dat is de taal die hij het liefst spreekt. Samen dingen met mama doen. Dat is een flinke eye opener. De laatste tijd voel ik me zo vaak een politieagent en ineens begrijp ik waarom. Hij vraagt om negatieve aandacht, want dat is net zo goed aandacht. Maar dat is nou net niet de aandacht die ik in gedachten had toen ik de tekst uit Filippenzen las.

Waar ik onzeker word van het gedrag van mijn kind, realiseer ik me nu dat ik dat gedrag deels zelf met mijn eigen gedrag in de hand werk. Wat zou er gebeuren als ik elke dag er voor kies om minimaal één moment wat leuks samen te doen met mijn kinderen? Hoe weinig energie ik ook heb, een blij kind geeft me ook weer energie! Ik hoef niet urenlang spelletjes te doen of naast hen te zitten knutselen, de lat mag best wat lager voor mezelf. Vol goede moed ga ik de komende tijd moederen met aandacht. 

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.