Moederschap en geloof
Als moeder (en vader) is het vaak lastig voldoende tijd met God in te lassen. Moederschap, discipline en geloof gaan niet altijd makkelijk samen. Maaike deelt haar ervaring en zoektocht met ons in dit gastblog.
Hemelse Vader
Nu ik bijna een jaar het moederschap heb kunnen ervaren, weet ik één ding zeker. Ik heb geen idee wat me te wachten staat nu we in verwachting zijn van ons tweede kindje. Hoe druk het is en hoe ik dat ga ervaren. Wat ik wel zeker weet is dat ik het moeder zijn alleen niet afkan. Naast de onmisbare steun van mijn man, ouders, vriendinnen en alle andere lieve mensen om ons heen, is er nog iets veel belangrijkers. De steun van mijn Hemelse Vader. Ik zeg bewust ‘mijn Hemelse Vader’, omdat ik dit zo ervaar en me ervan bewust ben dat niet iedereen die nabijheid in het moederschap zo heeft of zal ervaren. Dat brengt me dan ook tot de vraag, hoe komt dat? Hoewel ik niet kan zien hoe jij als moeder je relatie met God ervaart, kan ik wel vertellen hoe ik die nabijheid heb bewaakt.
Discipline
Het begon bij mij met het besef dat geloven niet een kwestie van voelen is. Maar vooral van vertrouwen dat God ook als ik die nabijheid niet voel, er altijd is! Hoe heb ik dat vertrouwen dan behouden? Discipline.
Ik hoor je zuchten als je dat woord leest, maar toch is het zo. Zonder discipline was ik dat vertrouwen al lang kwijtgeraakt. Hoe komt dat dan? En waar zit het hem dan in? Juist omdat geloven niet voelen maar vertrouwen is, merkte ik dat ik het nodig had om continu opnieuw herinnerd te worden aan Gods beloftes voor mij. Want soms breken de slapeloze nachten, mijn werk en het huishouden me op. Ik voel me dan alleen en vermoeid. Het verlangen om dan even bij te komen, even niets te hoeven is dan groot. Juist dan word ik gesterkt door de belofte die ik vind in de Bijbel. Het rotsvaste vertrouwen van de Psalmisten die in hun ellende schuilen en blijven vertrouwen op God. Zoveel angst en aanvechting als zij ervaren, ken ik gelukkig niet. Het zijn die woorden die mijn helpen mijn gedachten weer op God te richten. En ja, dat vraagt discipline, geduld en een hele dosis uithoudingsvermogen. Want mijn man en ik hebben ervaren, dat rustig Bijbellezen na het eten geen vanzelfsprekendheid meer is. Zeker op de dagen dat we allebei werken en Chiel toch enigszins moe van het kinderdagverblijf komt. Op die dagen is de zit aan tafel soms echt te lang voor hem.
Ondanks de vele onderbrekingen, proberen we zo goed en zo kwaad als dat gaat toch elke avond een stukje te lezen. Tijd om dit de overdenken is er vaak niet. Maar toch geeft het ons iets mee, al is het maar een korte gedachte. De zondagse preek geeft ons gelukkig meer voeding en ruimte tot overdenking. Dankbaar zijn we dan ook, dat Chiel het leuk vindt bij de crèche van de kerk. Ik weet dat dit niet voor iedere ouder vanzelfsprekend is. Sinds ik mee draai in het oppasrooster heb ik tal van ontroostbare gezichtjes gezien, die het mama’s en papa’s onmogelijk maken om samen de dienst bij te wonen. Dat je je dan als ouder eenzaam of vermoeid voelt is niet zo gek.
God laat niet los
Weet dat God je niet loslaat en Hij je altijd vindt op Zijn tijd. Probeer de belofte dan op andere manieren te zoeken. Zo vond ik Gods belofte ook in de liedjes van Elly & Rikkert, terwijl Chiel deze met gejammer probeerde te overtreffen in de auto op weg naar huis.
Ook voor ons zal het straks met de komst van ons twee kindje, weer afwachten zijn hoe we Gods belofte blijven vinden. Maar dat we daarin opnieuw opzoek moeten gaan naar een routine waarin we gevoed worden, dat staat voor ons voorop! Want zonder zijn kracht en nabijheid, zou ik niet weten hoe ik het moederschap met straks twee kleintjes moet doen.
foto: pixabay
Getrouwd met Alex | Mama van twee meiden (2013 en 2016) | Kindercoach en onderwijskundige | Houdt van bakken, lezen en creatief bezig zijn
Mooi dat je zegt dat geloven niet een kwestie van voelen is. Dat heb ik ook geleerd als moeder (van 2). Het is druk, met 2 kleintjes. En ik heb inderdaad niet altijd tijd, of energie, om tijd met God te hebben. Maar ik mag weten, dat God dat weet. Hij heeft mij op deze plek gezet. Ik geloof dat Hij het ‘ok’ vindt dat ik tijdelijk minder tijd voor Hem heb. En gelukkig hangt Zijn kracht en nabijheid niet af van de hoeveelheid tijd die ik met Hem doorbreng! Want zonder Hem zou ik het ook niet zien zitten!!!