Moederschap: m’n geloofsleven op z’n kop

Niets heeft mijn geloofsleven zo op z’n kop gezet als het moederschap. Ik denk zomaar dat ik daar niet de enige in ben. Niet dat ik altijd verwachtte dat mijn wandel met God als een rechte lijn door mijn leven zou lopen hoor, dat is volgens mij niemand gegeven. Soms heb ik periodes gehad dat ik heel enthousiast (letterlijk: in God) was: bezig met gebed en aanbidding, actief in de kerk, druk met vrijwilligerswerk. Na een tijdje had ik het weer wat lastiger. Twijfels namen de overhand, of ik werd gewoon afgeleid. Heel normaal allemaal.

Moe

En nu als moeder? Ik ben vooral moe. Heel. Erg. Moe. Eerlijk gezegd word ik soms al moe van het idee dat ik ‘ook nog iets met mijn geloof moet doen.’ Ik hoor in mijn hoofd al allerlei stemmetjes: “Geloof is wie je bent, niet wat je doet.” Of: “Je bent nooit te druk om te bidden.”

Natuurlijk weet ik dat allemaal. Maar het lijken van die clichés die voor mij niet echt raken aan wat echt belangrijk is. Namelijk: mijn beeld van God is radicaal veranderd. Het moederschap dwong me als het ware om mijn identiteit, mijn verwachtingen, mijn verlangens en ook mijn geloof onder de loep te nemen.

Pittige eerste stappen

Mijn eerste stappen in het moederschap waren erg pittig. Het was een tijd waarin ik God hard nodig was, maar niet altijd kon ervaren.  Ik had vele hulp nodig van mensen om me heen. Ik draaide van de ene op de andere dag niet meer mee als vrijwilliger (en soms leider) in de kerk. Ik was allang blij als het een keertje lukte om op zondag in de kerk te komen.

Het duurde even voor ik er woorden aan kon geven, maar na een paar jaar denk ik dat het hier op neer komt:

Nu ik moeder ben, heb ik geen tijd, ruimte of energie meer voor overbodige zaken. Dus alleen wat er écht toe doet blijft over. Ook in mijn geloofsleven.

In die eerste periode wees iemand me op een bijbeltekst die me sindsdien al heel vaak heeft getroost en bemoedigd:

“Als een herder weidt hij zijn kudde. Zijn arm brengt de lammeren bijeen. Hij koestert ze, en zorgzaam leidt hij de ooien.” Jesaja 40:11

Je kan er heel makkelijk overheen lezen, dus voor wat ondertiteling: met ooien worden in dit geval de schapen bedoeld die lammetjes hebben. De mama’s. God koestert de mama’s. Hij gaat voorzichtig met ze om. Hij weet wat ze nodig hebben.

Dat is voor mij soms genoeg om te weten. God die volledig begrijpt dat dit de tropenjaren zijn. Ik probeer me zo voor te stellen hoe het eruitziet als God me zorgzaam leidt. Ik denk in ieder geval dat Hij heel goed weet hoe vol mijn agenda is. En mijn hoofd. Misschien dat Hij nog beter weet dan ik wat belangrijk is en wat niet.

Rust

Misschien ken je die tekst wel uit Mattheus, waar Jezus zegt:

“Mijn juk is zacht en mijn last is licht.” Mattheus 11:28-30

Vaak wordt die tekst aangehaald als een soort reminder dat God nooit teveel van je vraagt. Je moet je – letterlijk – niet teveel op de hals halen. Het gaat zelfs nog dieper dan dat.

Vrijheid door het juk

In onze tijd hebben we niet zo’n duidelijk beeld meer van wat een juk eigenlijk is. Het zal wel iets zwaars zijn, denk en we. Dat klopt, meestal. Het is het apparaat dat gebruikt werd om op de nek van een os te leggen (sorry, we blijven een beetje in agrarische sferen), die zo, samen met een andere os, hielp om de oogst binnen te halen. Soms moest een jonge os nog getraind worden. Die werd dan naast een oudere, meer ervaren os neergezet. Omdat ze dan samen onder hetzelfde juk stonden, kon de oudere os de jongere als het ware op sleeptouw nemen.

In de tijd van Jezus waren er veel leraren, rabbi’s, zoals Jezus zelf ook was. Allemaal hadden ze volgelingen en allemaal hadden ze een bepaalde manier van geloven en leven. Die werden ook wel ‘juk’ genoemd. Soms betekende dat overladen worden met regels en leerstellingen, een zware last om te dragen. Als leerling volgde je de rabbi namelijk in alles wat hij onderwees en deed.

Jezus gaf aan dat wat hij onderwees, en meer nog, wie hij was, de last juist licht maakte. In plaats van extra vermoeidheid, gaf het rust. Vrijheid zelfs.

Wat dat voor mij betekent? Als mens? Als moeder? Dat ben ik nog aan het ontdekken. Ik vertrouw er in ieder geval steeds meer op dat Hij als ultieme Vader precies weet wat het ouderschap inhoudt. Hij weet hoe zwaar het soms is. En Hij weet precies wat ik nodig heb. Hij leidt mij zachtmoedig, stap voor stap. Een dag tegelijkertijd.