Morgen is er weer een nieuwe dag

Wanneer ben je nou een goed voorbeeld voor je kinderen? Wat hebben zij nodig om zich ‘Beautiful and Brave’ staande te houden in deze maatschappij? Jolien zat in een lastige spagaat met ongewenst resultaat. En daar baalde ze van. Juist dat hielp haar dit keer. Iets wat ons op zijn tijd allemaal zou helpen.

Soms heb ik van die dagen die gewoon perfect lijken. Ik barst van de creatieve ideeën, die allemaal goed uitpakken. Ik heb voldoende energie om hutten te bouwen, buiten te wandelen, de aandacht te verdelen en zelfs het huis ziet er spik en span uit. Het lukt me om er goed uit te zien, lekker te koken en het gezonde soepje te maken die mijn dochter zo lekker vindt. Wanneer papa thuis komt zitten we alvast gezellig aan de keukentafel met de kaarsjes aan.

Dan heb ik van die dagen die op elk front uitdagend zijn. Vandaag heb ik zo’n dag. Mijn geduld wordt meerdere malen op de proef gesteld; niet het blauwe maar het roze rietje. Absoluut geen wanten, sjaal en warme schoenen aan maar de nieuwe roze, veel te koude, suede schoenen. Dan die schoenen uitschoppen vlak voordat we naar buiten gaan. Wegrennen als ik ze vervolgens weer aan wil doen. De lunch die zonder pardon op de grond wordt gegooid. Boter op je schone maillot en het gevoel dat je net overal tekort schiet. Mijn zoon die enthousiast de bladzijden uit het favoriete boek van mijn dochter scheurt. Mijn dochter van 2,5 die weigert te gaan slapen, terwijl ik zie dat ze dat middagslaapje nog zo hard nodig heeft.

Zo’n dag dat je even je geduld verliest.

“Sorry,” zeg ik tegen mijn dochter van 2,5, “mama wil niet boos worden. Ik verloor even mijn geduld.” Met haar blauwe ogen kijkt ze me aan: “ja, ikke huilen. Mama nu weer blij.” Vol bewondering denk ik aan mijn vriendin met vier kinderen of de alleenstaande mama’s die het bedritueel dus ook alleen moeten doen.

Als ik even dat momentje alleen heb (zoonlief slaapt en dochter mag even naar buurman en buurman kijken) ga ik op mijn knieën. Ik huil omdat ik me zwak voel. Zachtjes borrelt een Bijbeltekst in mij naar boven: “Je hebt niet meer dan mijn genade nodig want kracht wordt zichtbaar in zwakheid”. (2 Korinthiërs 12:9)

Ik huil omdat het me sterk maakt.

Een last valt van mijn schouders. Ik richt me op.

Morgen is er weer een nieuwe dag.