Naar de huisarts voor onze kinderwens

Volgende week staat er een afspraak bij de huisarts gepland. Samen met mijn man. Dochterlief wordt eerst naar de gastouder gebracht en mijn man en ik hebben daardoor een zeldzaam dagje samen. Dan gaan we ’s ochtends naar de huisarts. Het is pure noodzaak om op die dag te gaan. Maar de afspraak staat.  

Ik krijg spontaan last van spanning in mijn lijf. Ik voel de twijfel al weer opborrelen. Ik wil toch deze afspraak? Albert Jan en ik zijn er allebei uit, we willen nog een kindje. En we willen hier alles aan doen. Toch? Dat Albert Jan dit wil heeft hij al duidelijk genoeg gemaakt en ik eigenlijk ook. Maar kan ik de emoties en mood swings beter hanteren dan de vorige keer? Waarschijnlijk wel, de kans is klein dat het nog slechter zal gaan. Als ik terugdenk aan het vorige traject, zie ik een overspannen meid die maar één doel voor ogen had en het gevoel had dat al haar geluk af hing van het feit of er wel of geen kindje zou komen. Waar komt dat toch vandaan, mijn drang om ons gezin uit te breiden? Want ik ben er ondertussen wel achter dat een kindje krijgen echt niet altijd makkelijk is. Het is juist ontzettend confronterend voor me geweest. Mijn dochter bezorgt me elke dag een innerlijke strijd om mijn gevoel te volgen en vertrouwen te hebben in mezelf. Waarom dan nog een keer die uitdaging aangaan? Zijn het dan toch rammelende eierstokken, nemen mijn hormonen de beslissingen?

De hormonen zullen vast een rol spelen in het geheel. Ook in de twijfel die ik nu al weer voel. En ze zullen de komende tijd echt weer meer in beeld komen en het gezinsleven soms onder spanning zetten. Ik hoop dat Albert Jan een hoop geduld tevoorschijn kan halen.

Gelukkig heeft God me de afgelopen jaren geholpen om de confrontatie die ik met mezelf had opzij te zetten. Hij heeft mij geleerd dat ik niet hoef te vechten om mijn hoofd boven water te houden. Juist zonder dit gevecht ben ik een leuker mens en kan ik veel meer aan. Hierdoor hoop ik dat ik nu meer geduld heb met mezelf. En dat ik weet dat ik altijd kan zeggen dat het genoeg is geweest. Dat is iets wat ik voor ogen wil houden. Wanneer het te veel wordt kan het juist getuigen van lef om ergens mee te stoppen en niet meer door te gaan. Ook dat is volledig in strijd met het volgen van mijn gevoel. Gelukkig laat God me nu alvast oefenen met vertrouwen hebben in mijzelf. Ik kan met Hem die ‘hormonsters’ wel aan.  

Foto: Pixabay