-
15 okt 2020
-
Bemoediging, Rust & Balans, Vrouw zijn
-
door Corine de Heer
-
0 comment
Naomi – voor altijd geliefd
‘Wie heeft die roze wolk bedacht?!,’ roep ik boos naar een vriendin. Het is al even geleden dat ik in mijn kraambed zat, maar ik herinner me dit moment nog als de dag van gisteren. ‘Geniet van deze tijd’, wenst iedereen me toe. ‘Genieten? Hoe dan?,’ wil ik terugroepen. Mijn lijf doet pijn en mijn baby huilt. Om maar niet te spreken over stuwing, slapeloze nachten en de emotionele achtbaan waar ik middenin zit.
We zijn inmiddels een paar jaar verder en nu zit ik soms moedeloos op de bank omdat mijn peuter voor de zoveelste keer zijn beker drinken boos door de kamer gooit of op de muren heeft gekleurd. En als ik klaag dat ik er ‘nu echt helemaal klaar mee ben’, voel ik me eigenlijk alweer een beetje schuldig. Opmerkingen als: ‘Maar hij is bij mij altijd zó lief!’ of ‘Geniet ervan, ze zijn maar zo kort klein’, helpen ook niet echt mee.
En echt, ik probeer mijn zegeningen voor ogen te houden, maar soms is het gewoon allemaal niet leuk, of zeg maar gerust teleurstellend of verdrietig. Ik heb het nodig om soms boos te mogen zijn, teleurgesteld of moe. Verdrietig omdat de kraamtijd niet de fijne start was waar ik zo op hoopte. Gefrustreerd omdat mijn peuter vaker ziek is dan fit en alle infecties niet te boven lijkt te komen. Soms boos, als ik mijn lieve schooljongen zie worstelen met zwemles en ‘groep 3-dingen’. En dat mag. Ook van God. Juist bij God! Vorige week las ik het verhaal van Naomi en het raakte me.
Iemand wees me op de betekenis van haar naam en Gods rol in dit verhaal. Naomi’s leven loopt op rolletjes. Ze is getrouwd en heeft twee gezonde zoons. Het leven lacht haar toe. Tot er een kink in de kabel komt. Er is hongersnood. Geen eten meer voor haar en haar gezin. Ze nemen een grote, gewaagde stap. Ze emigreren. Zou het een makkelijke keuze geweest zijn, om weg te gaan? Zou ze heimwee hebben gehad? In Moab pakt het gezin de draad weer op. Haar zoons trouwen. Maar dan slaat het noodlot toe. Wat er precies gebeurd is, weten we niet, maar Naomi verliest haar man en beide zoons. Totale verslagenheid. Met één van haar schoondochters reist ze terug.
Naomi is boos en verbitterd. ‘Noem me maar Mara voortaan’, zegt ze. Dat betekent ‘bitterheid’. Ze voelt zich beschadigd, teleurgesteld en in de steek gelaten. De emotie klinkt door haar zinnen heen. En God? Waar is Hij in dit verhaal? Wijst hij haar terecht? ‘Nou Naomi, die boosheid kan ook wel een tandje minder hè?’ Of ‘Goed, dan noem Ik je voortaan Mara.’. Niets van dit alles. Voor God blijft Naomi gewoon Naomi. ‘Geliefde’ betekent haar naam. Voor eeuwig geliefd. Ondanks boosheid en bitterheid. Onverstoord vertelt Hij verder over Naomi en haar nieuwe, hoopvolle toekomst.
Ik ga dit verhaal onthouden, bewaren in mijn hart. Ik gun mezelf de ruimte om te klagen en boos of verdrietig te zijn. Voor God blijf ik Naomi, geliefde. Want onverstoord gaat Hij verder, met mijn hoopvolle toekomst.
Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.