Natuurlijke schoonheid?

Je kent ze wel: van die op-en-top prachtige vrouwen. Ook zonder make-up en hun haar door de war. Vaak gecombineerd met een zelfverzekerde glimlach en een hart van goud. Vrouwen die compleet op hun gemak zijn met zichzelf en met hun uiterlijk. Wauw!

Zucht….

Helaas bestaan ze niet alleen in gephotoshopte blaadjes, maar bestaan ze echt. Naast zo’n vrouw krijg ik een natuurlijke overlevingsreactie: fight or flight!

Vecht- of  vluchtmodus?
Als ik mezelf een klein kansje gun, dan ga ik in de vechtmodus. Ik overtuig mezelf ervan dat deze knappe dame in kwestie heus ook haar zwakke kanten heeft en probeer de beste variant van mezelf naar boven te halen. Qua uiterlijk dan. Een beetje meer make-up, mijn haar in een ingewikkelde knot zodat het bijna een bruidskapsel lijkt en een paar hoge hakken voor nét dat beetje meer lengte. Zelfs al ben ik dan misschien opgedoft en een paar centimeter langer, in praktijk voel ik me kleiner dan zij.

Dan de vluchtmodus. Hoewel mijn oneffenheden graag zouden vluchten in make-up, heb ik dat opgegeven. Onopvallend is het motto. Ik doe juist mijn lekker zittende capuchonvest aan en probeer met mijn ontspannen kleding ook één-en-al relaxtheid uit te stralen. In dit geval doe ik poeslief tegen de mooie dame en probeer te laten zien dat ik ‘o zo in balans’ ben met mezelf en een te gekke vriendin ben.

Leeg
Maar welke tactiek ik ook toepas, het resultaat is altijd teleurstellend genoeg hetzelfde. Na afloop voel ik mij leeg, ontevreden met mezelf en als mijn man dan zegt hoe knap hij me vindt kijk ik hem aan met ogen die zeggen: “jij bent echt niet goed wijs”. Met oren die zijn woorden niet horen en een hart dat gekneusd is luister ik. Naar een leuke vrijpartij kan mijn man op zo’n moment wel fluiten.  Ik sta dan nergens voor open omdat ik me niet kan voorstellen dat mijn man liever met mij (een-net-te-dikke-kont-en-net-te-kleine-borsten-exemplaar) in bed wil liggen dan met zo’n perfecte vrouw.

Ontevreden met mezelf en mijn Schepper
Hoe kan het dat ik zo leeggezogen kan zijn na een gewone, leuke verjaardag met gezellige mensen en inderdaad een paar hele knappe meiden? Wat maakt ze knap? Hun perfecte maten? Hun ogen of hun uitstraling of een combinatie van beide? Ook al weet ik dat God van mij houdt zoals ik ben, toch wil ik op zo’n moment dolgraag zijn als zij en vraag ik me af waarom God me niet nét even wat knapper heeft gemaakt. Ontevreden met mezelf en mijn Schepper.

Dit is wie ik ben
In mijn tienerjaren bleef ik hangen in die ontevredenheid en bleef ik camoufleren of juist accentueren. Een paar jaar ouder maakt me wijzer en hoe ik mijn best ook zou doen, weet ik een paar dingen zeker. Dit is wie ik ben. Ik word morgen niet ineens wakker als topmodel dus aan dit lijf zit ik vast. Ja, wellicht varieert het wat in omvang, maar dit lijf blijft bij mij horen. Naar menselijke maatstaven zal het niet mooier worden, eerder gerimpelder en slapper.

Maatstaven
Maar gaat het niet juist daar mis? Bij de Maatstaven? Is niet letterlijk de maat van je borsten, billen, taille, neus en tanden waar vrouwen het meest ontevreden over zijn? Als maatschappij leggen we elkaar de maat op, wij bepalen wat regulier is. Welke maten je letterlijk in de ‘normale’ kledingwinkels kunt halen en welke bijzonder zijn. Dat deze maten door de jaren heen variëren lijken we vergeten te zijn. In de middeleeuwen deden we bijvoorbeeld krampachtig ons best om dik te lijken. Met extra vullingen bij heupen en buik, omdat voedsel toen schaars was. Juist nu we genoeg eten hebben is het modebeeld precies het tegenovergestelde geworden. Vreemd eigenlijk.

Genieten van elkaars schoonheid
Zou het zo kunnen zijn dat als je in de spiegel kijkt, en er een tevreden iemand terugkijkt, je een stuk minder leeg van een verjaardag terugkomt? Dat je kan genieten van iemand anders haar schoonheid zonder krampachtig jaloezie te onderdrukken, omdat je tevreden bent met jezelf?

Dat je niet alleen je man gelooft maar ook je Hemelse Vader als Hij fluistert:  

Wauw! Wat ben je mooi! Jij bent het topstuk van de schepping. Omdat jij jij bent, een vrouw! Precies zoals Ik heb bedoeld. Je wordt ouder, precies zoals ik in gedachten had toen ik je maakte. Ik zie die rimpel niet als verval!

Kan je man niet veel meer van je genieten als je jezelf durft te laten zien en hij mag genieten van de schoonheid die God aan hem door jou gegeven heeft? Zal je dochter niet veel zekerder over haarzelf en haar uiterlijk zijn als jij op je gemak bent met jouw eigen lijf?

Kies ervoor
Ik maak de keuze. Ik kies om te geloven dat God mij precies zo bedoeld heeft zoals ik nu ben. Hoe ik er ‘s ochtends uitzie als ik net mijn bed uitkom en ook hoe ik er uitzie over 40 jaar.

Ik weiger om vijandelijke stemmetjes die mij maatstaven voorhouden zoveel waarde te geven.  

Het zal net als liefde soms best een keuze zijn en niet altijd gevoel. Soms zal ik me mooi voelen op een feestje, met een leuk jurkje aan. Maar dat gevoel waait soms vast ook alle kanten op, beïnvloed door menselijke maatstaven. En maandelijkse hormonen misschien. Het is dus een verstandelijke keuze. Om te geloven wat mijn Schepper over mij en alle andere vrouwen zegt. Verbonden met God zal ook mijn hart de onzekerheidsstormen kunnen doorstaan.

‘In de sauna zie ik een oude vrouw, ze heeft één borst. Op de plek waar haar andere borst zat, zit een groot litteken. Maar wat is ze mooi. Haar grijze haren zijn als het mooiste zilver en met haar gerimpelde huid loopt ze trots rechtop.

Niet eens bewust van de menselijke maatstaven, alsof het zo hoort die ene borst. En tussen alle twee-borstige vrouwen in zij de mooiste. Omdat zij zij is.’

 

Foto: Janneke Brouwer, Pixabay