Nergens zonder

Zo, ik geloof dat ik een beetje geland ben na de geboorte van onze tweede zoon, Fender!

Geland wel, maar geleefd: zeker ook.

Gebroken nachten, borstvoeding-perikelen en het feit dat alles gewoon dubbel zo druk is zorgen niet echt voor een uitgeslapen hoofd. En hart.

Want laat ik maar eerlijk zijn, soms valt het me niet mee.

Stiekem had ik gehoopt en verwacht dat het enigszins appeltje-eitje zou zijn. Ik bedoel, het is toch de tweede? Dan ‘zou ik het toch wel moeten kunnen’? Wat precies dan… Eh nou, je kindje leren slapen in zijn eigen bedje tot hem getroost krijgen. En ook al had ik me zo voorgenomen het niet te doen, ik doe het toch: vergelijken met mijn oudste.

‘Maar die sliep zo in de kinderwagen…’ nou en Fender brult er gerust de helft van de rit lustig op los. Klotsende-oksels-momenten. Het heeft ook helemaal geen zin natuurlijk. Pittig blijft het. Ik word gek van mijn eigen onzekerheden en hoewel ik vind dat ik best gegroeid ben als moeder-zijnde, heb ik vaak het gevoel weer ’terug bij af’ te zijn. Herkenbaar?

Gelukkig weet mijn verstand wel beter. Op al die momenten dat ik me gesloopt en onbestemd voel mag ik uitreiken naar Jezus. Misschien verschrikkelijk cliché. Maar ik ben echt nergens zonder Jezus. In de kleine en grote momenten. Het vallen en opstaan. In diepe eenzame momenten, als mijn hormonen alles uitvergroten. En in oud verdriet.

Ik weet zeker dat meer moeders dit zullen herkennen.

En ik hoop en bid dat je dan net als ik in je pijn mag weten dat Hij alle pijn droeg. Niet om jouw en mijn gevoel weg te wuiven alsof het er niet toe doet. Maar om je een ander perspectief te bieden. Eentje die echt waar is en houvast geeft. Ik hoop dat je daarmee verder kunt kijken dan je eigen pijn!