Nestelen in vrede
De zoveelste druilerige dag dit jaar en de kinderen zijn alwéér vrij. Ik kan er niks aan doen, maar de normaal zo welkome vrije dagen komen me inmiddels de neus uit. Weer een dag ophokplicht, want buiten regent het. Ja, ik weet dat er moeders zijn die ervan genieten om met dit weer met hun kroost door het bos te struinen en te stampen in de plassen. Maar zo’n moeder ben ik niet. Zeker niet in mijn huidige staat. Ik ben hoogzwanger, vermoeid door chronisch slaapgebrek en heb enorm last van mijn bekken.
‘Wil je de deur even dicht doen?’, vraag ik een van de kinderen voor de zoveelste keer. Ik kan even niet meer tegen het onderlinge geklier en het gesjees door de woonkamer doordat ze hun energie niet zo goed kwijt kunnen. Als de deur opnieuw open blijft staan, heb ik er genoeg van. ‘Deur dicht!’, snauw ik op militair commando.
Inmiddels ben ik het helemaal zat. Ik mopper om de meest onbenullige dingen. Oh, wat verlang ik naar rust, de zon en nestelen. Dát vooral. Ik wil de babykleertjes, lakentjes, hydrofiele doeken en spuugdoekjes wassen en aan de lijn laten wapperen. Om het vervolgens zorgvuldig te strijken, op te vouwen en netjes in de kast te leggen. Sinds twee dagen is mijn verlof begonnen, ik heb zin om geboortetraktaties voor te bereiden, enveloppen te stickeren, mijn ‘vluchttas’ klaar te maken voor het geval dat en haken totdat ik een ons weeg – en het babydekentje eindelijk af is. En dan heb ik het nog niet over al die kasten die ik nog wil uitmesten, de gordijnen die nodig gewassen moeten worden en de badkamervoegen die ik wil poetsen met een tandenborstel. Ok, met dat laatste overdrijf ik een beetje. En als ik dit allemaal heb gedaan, wil ik luieren en mijn opgeblazen enkels tegoed doen aan een voetenbadje. Alles in mij verlangt naar rust en orde. En lekker eten.
‘Kunnen we niet wat anders eten dan spinazie?’, vraag ik mijn man die op het punt staat te gaan koken. Mijn lijf schreeuwt na een dag als vandaag naar iets wat begint met een ongezonde P.
‘Nee, dat gaan we niet doen. Dat is helemaal niet gezond voor de kids en ook niet voor jou. Joh, ga even een half uurtje boven liggen.’
Ik laat me dat geen twee keer zeggen en vertrek subiet naar boven. ‘Misschien moet je de Bijbel weer eens openslaan’, fluistert een stille stem. Meer uit plichtsbesef dan uit verlangen, ga ik op zoek naar de dagtekst van vandaag. Jezus dan zei opnieuw tegen hen: ’Vrede zij jullie. Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook jullie.’ Johannes 20:21
Vrede. Dát is het! Die mis ik vandaag een beetje. Ik nestel me nog wat dieper onder mijn dekbed voor dit welkome half uurtje. Kom maar Heer, denk ik terwijl ik daar zo lig. Kom maar met Uw vrede. Ik heb het zó nodig. Vandaag en de komende weken meer dan ooit. Met een boel vrede van boven, kan ik alles aan!
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers