Nieuwe ronde, nieuwe kans voor zelfcompassie

Elk jaar rond Oud & Nieuw komt het weer terug: goede voornemens maken. Ieder nieuwjaar begin ik met een lijstje met allerlei dingen die ik vaker zou moeten doen of waarin ik beter zou moeten worden het komende jaar. Op die lijst staan dingen die ik moet doen in praktische zin, maar ook punten waarin mijn karakter zich zou moeten ontwikkelen. Regelmatig staan er zelfs dezelfde dingen op als het jaar ervoor. En elk jaar weer kom ik er vroeg (of wat later) achter dat er maar weinig van mijn voornemens terechtkomt en dat ik altijd dezelfde lijk te blijven.

Om de een of andere reden ben ik dit jaar milder voor mezelf. Geen goede voornemens voor mij dit jaar. Ik had er geen zin in. Mijn man vroeg al of ik ze nog had. Ik verbaasde mijzelf eerlijk gezegd toen ik mijn hoofd schudde. Nee. ‘Goed zo,´ zei hij toen en dat was het einde van het gesprek. Ik dacht er pas weer aan toen ik ergens op social media een waslijst met goede voornemens voorbij zag komen. Waarom heb ik dit jaar geen verbeterpunten, vroeg ik me af.

Het is niet dat ik ‘af’ ben. Verre van zelfs. Ik zou zelfs een hoop voornemens van vorig jaar kunnen hergebruiken, als ik wil.

Maar dat wil ik niet.

Ik wil niet meer aan die zelfverzonnen lat voldoen. Ik heb al meerdere keren overtuigend bewezen dat dat niet lukte. Niet omdat ik als persoon tekort schiet, maar simpelweg omdat de lat veel te hoog ligt.

Moeder zijn is mijn mooiste taak. Daarnaast werk ik, heb ik een huishouden, ben ik getrouwd, heb ik een sociaal leven, ga ik naar de kerk en heb ik hobby’s. Het is veeleisend om van mezelf te vragen op al deze fronten succesvol te zijn en daarnaast qua persoonlijkheid ook nog de best mogelijk versie van mezelf te zijn. Het voelt dit jaar ineens als genoeg. Wat ik doe en wie ik ben is voldoende.

Ik ben genoeg. Zelfs als ik faal.

In 2020 ga ik dus voor meer zelfcompassie, geen eisen aan wie ik ben en wat ik doe. Ik zie wel wat het jaar mij brengt en hoe ik daarmee omga. Nu alleen wel opletten dat die zelfcompassie ongedwongen blijft, anders gaat het straks toch nog weer op een goed voornemen lijken.