Ochtendritueel

“Sorry dat we te laat zijn juf, mijn kleuter vond het nodig om zich om kwart over acht ineens helemaal uit te kleden. Helemaal ja. En toen ze eindelijk haar prinsessenjurk/dinopak/nee-toch-maar-gewone-kleren aan had, spuugde de baby de zojuist gedronken inhoud van haar fles volledig uit. Over mij heen.”

Klinkt het bekend in je oren? Ik hoop het wel – dat zou betekenen dat ik niet de enige ben die ’s ochtends vlagen van stress ervaart die ik in mijn kinderloze tijd niet voor mogelijk hield.

Sinds een maand of twee ben ik weer aan het werk. Ook een behoorlijk complicerende factor. Want ineens moeten nóg vroeger alle haren gekamd en tanden gepoetst en (liefst ook nog verantwoorde) ontbijtjes achter de kiezen.

In commercials voor ontbijtgranen of Nutella zie je altijd van die gelukkige, harmonieuze ontbijtmomentjes. Papa leest de krant mama schenkt koffie in, kinderen kijken verlekkerd naar hun kommetje met verantwoorde inhoud. Ons scenario is net even anders. Laat ik je even meenemen naar een doorsnee ochtend in huize Struiksma:

Met een beetje geluk liggen we te slapen tot de wekker om 6:30 gaat. Het is echter iets realistischer als we allebei al een keer of wat uit bed zijn geweest om een speen terug te stoppen of te zeggen dat de pinguïn nog blauw is.  Eh, ja. Die pinguïn dus. Dat is zo’n slaaptrainer die belooft dat je peuter/kleuter leert wanneer er geslapen moet worden en wanneer het ochtend is en tijd om uit bed te gaan. Die van ons snapt de theorie best wel, maar is vooralsnog niet geslaagd voor het praktijkexamen. Afgelopen nacht betekende dit dus vijf keer terug naar kamer en bed sturen en onbegrijpelijke teksten uiten over de kleur van een Zuidpoolbewoner die in dit verhaal verder anoniem wenst te blijven. De zesde keer was ik het zat. Er werd vanaf de kleuterkamer geroepen: “Mama! De lucht is blauw, het is och-tend!” Ik verzuchtte met lichte wanhoop in mijn stem: “Goed, ok, kom dan nog maar even bij mij liggen.” Waarop ze heel lief en zonder enig schuldgevoel in haar stem antwoordde: “Maar de pinguïn is nog niet groen!”

Goed, terug naar het ritueel. Inmiddels zijn we dus bijna allemaal wakker en staat de echtgenoot te douchen. Daar wordt de baby ook wakker van en dus is het feest compleet. In optocht naar beneden voor koffie (prioriteit nummer 1!), potje en flesje. Dan kan ik snel even douchen om me daarna bij het feestgedruis aan te sluiten. We hebben al snel geleerd dat het met onze kleuter handiger is om haar kleren en tandenborstel beneden te hebben, en dat kinderen douchen/badderen iets is voor de avond. Als er tijd is. Dus die tip krijg je gratis van me.

Met een beetje geluk voeren we de choreografie van billen afvegen, aankleden, voeden, tassen pakken en tussendoor zelf ontbijten perfect uit en staan we rond 8:00 allemaal klaar voor de start, die trouwens meer voelt als finish.

Volgens mij hebben we nog wel iets te leren als het gaat om rust en ritme creëren in dit alles. Maar alles wat ik lees en hoor laat me alleen maar lachen. Toch even een greep uit de volslagen onrealistische en soms toch best handige adviezen die ik tegenkwam:

• Eerder opstaan dan je kind, zodat je zelf rustig kunt beginnen. Nee dank u, ik heb mijn halve nacht slaap meer dan nodig.
• Tassen vantevoren inpakken. Tuurlijk, maar dan blijkt altijd weer dat het de verkeerde gymschoenen zijn en dat er geen mandarijn maar een banaan mee moet. En dat de luiers op zijn.
• Taken verdelen. Goed, die is misschien wel handig eigenlijk. Zodat je niet in de ‘ik dacht dat jij dat zou doen’ discussie belandt.
• Blijven ademhalen.
• Blijven lachen.

Vooral die laatste twee ga ik proberen. Die lijken me op de lange termijn het meest efficiënt. En, het is een fase. Toch?

Wat is jouw ochtendritueel? Wat vind je lastig, en wat heeft jou geholpen?

Suzanne Struiksma

Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl