Ode aan de ‘slechte’ moeder

“Ik ben een slechte moeder.”  Met tranen in mijn ogen zat ik tegen mijn man aangeleund, mijn hoofd op zijn schouder. Na een aantal weken waarin babylief erg slecht had geslapen en besloten had om al huilend voortdurend mijn aandacht op te eisen, was ik uitgeput. Moe zijn heeft, sinds ik een baby heb, een compleet nieuwe dimensie gekregen. Vermoeidheid doet gekke dingen met een mens. Boos worden op een huilende baby bijvoorbeeld. Met als gevolg dat je snikkend op de bank jezelf allerlei negatieve dingen toebedeelt.

Ik vertelde het verhaal aan een  vriendin en zij had ook zo’n ervaring. “Ik ben zo’n slechte moeder”, had ze tegen haar schoonzus gezegd. Haar zoontje was al een lange tijd erg ongeduldig en ze had hem iets harder dan bedoeld in zijn bedje gelegd. “Been there, done that”, was de reactie van haar schoonzus, “het feit dat dit je zo aangrijpt, dat maakt je juist een goede mama!”  Later sprak ik mijn eigen moeder en die zei: “Lieve schat, ik kon jou vroeger soms ook echt achter het behang plakken!”

Stel je nou eens voor dat mijn man op mij had gereageerd met: “Wat ben jij inderdaad een slechte moeder! Je bakt er helemaal niks van!” Ik denk dat ik hier niet heel erg vriendelijk en gezellig van was geworden. Het rare is dat ik mijzelf wel helemaal de grond in praat. Want ben ik echt een slechte moeder? Nee.  Maak  ik fouten? Ja, dat wel.  En het is maar goed ook dat ik tekort schiet, anders had ik God niet nodig gehad. God is een perfecte Vader én Moeder voor ons als moeders en ook zeker voor onze kleintjes. Als wij als mama een keer tekort schieten, staat Hij erboven.

Het feit dat ik boos word op mijn baby zegt niet dat ik een slechte moeder ben. Het zegt wel dat ik iets gedaan heb, wat ik beter niet had kunnen doen.  Het is wel makkelijk om te zeggen: “Tja, ik ben nu eenmaal niet perfect”, en het daarmee in de doofpot te stoppen. Het moeilijke gedeelte komt dan nog, ik moet aan de bak. Ten eerste moet ik ‘sorry’ zeggen, ook tegen mijn baby. Vervolgens moet ik mijn uiterste best doen om dit niet meer te laten gebeuren. Hiervoor vraag ik hulp aan God, mijn eigen Vader, want dit kan ik zeker niet alleen.

Dit is voor de mama die al met de behangerslijm klaar stond om haar baby achter het behang te gaan plakken. En aan degene die onverwachts ontplofte toen ze zag dat haar kleuter hartjes in de gordijnen had geknipt.  Maar ook aan de moeder die in een behoorlijk gefrustreerde bui haar puber vier weken huisarrest heeft gegeven, en daar nu stiekem spijt van heeft.  Aan alle moeders die weleens een fout maken: wat werk je toch hard en wat doe je enorm je best om te zorgen dat iedereen zich goed voelt.  Je slaapt vaak zo weinig en je maakt je zelfs zorgen áls je slaapt. Aan alle mama’s die, om welke reden dan ook, zich een slechte moeder voelen:  je bent een heldin!

Dit blog komt uit 2016