Omdat Ik het zeg
Soms verlang ik terug naar de tijd dat ik zelf nog kind was. Naar de woensdagmiddag voor de buis, waar we ongestoord ‘Jody en het hertenjong’ en ‘Het kleine huis op de prairie’ keken. Naar de vrijdagavond met pinda’s doppen op de krant en een mierzoet glaasje Spoetnik, waarvan ik eigenlijk alleen het schuimlaagje lekker vond. Naar de tijd dat we onbezorgd naar Frankrijk reden – over dat je als kind in een autostoeltje hoorde te zitten, had niemand had – en ons onderweg vermaakten met het tellen van rode auto’s en gele kentekenplaten. De tijd dat mijn moeder nog kon zeggen: ‘Nee is nee’ en je als kind genoegen nam met: ‘Omdat ik het zeg’. De tijd dat Rust, Reinheid en Regelmaat het enige opvoedcredo was.
Oké, ik romantiseer, ik weet het. Maar voor mij klinkt het alsof het leven van toen overzichtelijk was, zowel voor kinderen als voor ouders. Dat was het voor die laatstgenoemde groep vast niet, maar toch. Moeders van toen ‘deden gewoon maar wat’ en spraken daarover met de buurvrouw of een vriendin onder het genot van een bakkie leut en een flink beboterde plak ontbijtkoek.
Tegenwoordig zijn er mogelijkheden te kust en te keur in opvoedland. We verdiepen ons suf in van alles en nog wat: How2talk2kids, temperamentvolle en hoogsensitieve kinderen, in ‘Unconditional parenting’ en VLA-ouders (Veiligheid, Liefde en Aandacht). Talking about it; Griekse Yoghurt–moeders in da house? Lekker luchtig ouderschap met een romige aanpak en niet al te zuur?
Ik merk dat al die ideeën en goedbedoelde theorieën en adviezen me enerzijds een soort houvast geven. Ik vind herkenning en begrip en krijg tips. Net als bij kookboeken zoek ik enkele ingrediënten bij elkaar die me wel smakelijk lijken. En daar brouw ik dan m’n eigen maaltijd van.
Aan de andere kant word ik er soms zo móe van. Van dat ‘bewust opvoeden’. Ik ben de helft van de inhoud van dat goede boek alláng vergeten. Soms heb ik helemaal geen zin in keurig ‘pedagogisch handelen’, maar wil ik het gewoon doen op mijn gevoel. En dat betekent af en toe flink uit mijn plaat gaan en vervolgens sorry zeggen. En dan met z’n allen genieten van een portie friet met mayo voor de buis.
Hoe weet ik nu dat datgene wat mij uit dat boekje aanspreekt, het goede is? Dat dat uiteindelijk van mijn meiden goede volwassenen maakt? Misschien moet ik wel een heel andere pedagoog of opvatting bestuderen.
Ik merk dat ik ernaar verlang om wat meer ontspannen mama te zijn. Net als mijn moeder vroeger ogenschijnlijk was. Erop vertrouwen dat wat ik doe, goed is. Niet omdat ik het zelf allemaal zo goed weet, maar omdat ik andere dapper zoekende mama’s om me heen heb. Die soms worstelen met dezelfde dingen, luisteren en advies geven. En zeggen: ‘Hé meid, je doet het goed. Ga zo door!’
En omdat er Eén is die het wel allemaal perfect weet. Eén die niet met hordes opvoedadviezen komt, maar wel met de belofte: ‘Ik zal er zijn’.
Dat houdt niet in dat alle antwoorden zomaar van Boven op mijn bordje vallen. Dat opvoeden opeens een ‘piece of cake’ wordt. Het betekent wel dat ik mag rusten in de wetenschap dat er een Vader is die goed is en mij de weg zal wijzen, ook als mijn eigen recept finaal mislukt.
Ik mag vertrouwen op de vele keren dat de Bijbel vertelt dat God voor me zorgt en me in alles wijsheid wil geven. En dan mag Hij erachter aan zeggen: ‘Omdat Ik het zeg.’
Maak er wat lekkers van en met alle ingrediënten die jij in huis hebt en deel jouw recept voor het moederschap. Eet smakelijk.
Dit blog is een bewerking van een blog dat in 2018 is geplaatst.
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers