Omgaan met kritiek op je kind
‘Hij is niet zo gehoorzaam.’
‘Hij heeft een korte spanningsboog.’
‘Wel een sterk eigen willetje he?’
‘Hij houdt wel van grenzen opzoeken.’
‘Vandaag heeft hij een ander kindje geduwd.’
´Kan hij ook stilzitten?’
Niemand krijgt zoveel (negatieve) feedback als een kind. En mijn zoon Abel (4) is geen uitzondering. De opmerkingen hierboven heb ik de afgelopen maanden geïncasseerd.
Het is vaak een luchtige opmerking tussendoor van een vriendin, grootouder of juf. Ik weet dat ik zulke uitspraken niet zo serieus hoef te nemen, maar het breekt mijn hart als ik hoor hoe er over mijn zoon gesproken wordt. Alsof kinderen maakbare wezens zijn die we zo snel mogelijk naar onze eigen hand moeten zetten. Het liefst doen ze altijd precies wat we zeggen. Graag zo min mogelijk geluid maken en rustig zitten.
Helaas moet Abel het dus ook ontgelden. Bijvoorbeeld een paar weken geleden: de zwemjuf liep zelfverzekerd op me af. Ze zei: ´Abel is wel een pittig joch hè? Hij doet precies wat allemaal niet mag.’ Ik kon wel door m’n plastic zwembadstoel zakken. Terwijl ik me niks aan probeerde te trekken van de gniffelende ouders om me heen, stond ik de juf begripvol te woord. Ik legde haar uit dat Abel zich altijd heel vrij voelt en ook nog wel erg jong is. Ook gaf ik eerlijk toe dat hij thuis ook weleens moeite heeft met luisteren.
We spraken af de komende weken aan te kijken of het beter zou gaan. Dolgelukkig voelde ik me toen ik de zwemlessen erna niks meer hoorde. Totdat de juf vorige week weer op me afliep. Haar blik verraadde weinig goeds. Daar gaan we weer, dacht ik. ‘Wat ik vandaag toch allemaal voor taal heb gehoord! Piemels, billen, plas..’. Opnieuw gniffelende ouders om me heen. ‘Dat zijn inderdaad favoriete thema’s’, grapte ik om de ongemakkelijke stilte te doorbreken.
Ik zucht. En kies ervoor om niet mee te doen aan deze negatieve manier van spreken over zijn gedrag. Hij is energiek, liefdevol, gepassioneerd, emotioneel, rusteloos, gevoelig en sterk. Hij is snel, gevat, verontwaardigd en komt zonder problemen uit voor zijn mening. Ik wil dat koesteren, niet veroordelen.
Natuurlijk kan ik er niet omheen dat ik het moeilijk vind om kritiek op het gedrag van Abel te horen. Want die kritische veroordeling is pijnlijk. Als kind voel je dat. Beter gezegd: ik voelde vroeger die veroordeling en ik herken mezelf akelig vaak in zijn gedrag. Het is mijn taak als moeder om mijn eigen triggers en pijn niet op Abel te projecteren, maar ik wil er alles aan doen om hem in bescherming te nemen tegen alle meningen. En ik wil dat anderen hem zien voor wie hij ís, want hij is zoveel meer dan zijn gedrag.
Misschien is het mijn moederhart dat wil brullen om mijn kind te beschermen. Dat brullen probeer ik niet letterlijk te doen, maar ik geef het nu wel sneller aan wanneer ik de communicatie over Abels gedrag onprettig vind. Gewoon even stoppen met al die kritiek en observaties. Kijk alsjeblieft met wat mildheid en genade naar het jonge leven. Kinderen zíjn niet moeilijk, ze hébben het moeilijk.
En is het niet aan ons als ouders om hen te begeleiden door hun driftbuien heen? Om ze niet af te wijzen, maar ze heel dicht naar ons toe te trekken? Om voor te leven dat ze een heel leven lang mogen leren? En ja, dat ze af en toe ongehoorzaam zijn, hun eigen willetje duidelijk laten zien en grenzen opzoeken? Leven gaat nu eenmaal met vallen en opstaan.
Getrouwd en jongensmama | Taartenliefhebber | Gevoelig | In een proces van mildheid naar mezelf | Dromend van een leven op het platteland