-
23 feb 2021
-
Gezin, Rust & Balans
-
door Corine de Heer
-
0 comment
Ommetje in mijn eentje
Ondanks de lage temperatuur van de laatste week stap ik verhit in de auto. Ik heb vanmorgen gewerkt, vervolgens juf van groep 3 gespeeld en een was in de wasmachine gestopt. Tien minuten later dan ik eigenlijk zou willen rijd ik weg om boodschappen te doen en mijn jongste telg bij oma op te halen. Terwijl ik bedenk wat ik zal gaan koken en wie ik vanavond nog in bad moet doen, belt mijn zus. ‘Hoe is het met je?’ vraagt ze. ‘Goed hoor,’ antwoord ik automatisch.
Mijn zus neemt hier echter geen genoegen mee. ‘Houd je het wel vol allemaal?’ vraagt ze, gevolgd door: ‘Heb je nog wel eens een momentje voor jezelf?’ Dat is een goede vraag. Als ik eerlijk naar de afgelopen weken kijk, merk ik dat zelfzorg er behoorlijk bij in is geschoten. Als de peuter slaapt, is groep 3 in volle gang en na een werkdag is er altijd was of een vieze badkamer.
‘Maak je wel eens een wandelingetje, lekker in je eentje?’ is haar volgende vraag. Ik kom met goede argumenten, dat mijn kinderen ook naar buiten moeten, dat ik echt wel wandel, maar alleen? Nee dat lukt niet. Nuchter en kalm klinkt het aan de andere kant van de lijn: ‘Ja Corine, je snapt natuurlijk zelf ook wel dat dit niet goed is. Zonder momentjes voor jezelf blijft het natuurlijk niet goed gaan.’
Tijdens mijn dagelijkse routine en volle planning blijven haar woorden rondzingen in m’n hoofd. Zelfzorg, tijd alleen, in mijn eentje, is noodzaak. Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren. Maar juist dat moment voor mezelf is lastig te vinden in een huis vol werkende, spelende en lerende mensen. Ik voel me verantwoordelijk voor hun maaltijden, rust, werkomgeving, uitdaging en ontspanning.
Maar wacht eens even: ben ik daar wel alleen verantwoordelijk voor? ’s Avonds op de bank mopper ik erop los tegen mijn echtgenoot. ‘Het leven is een soort emmer. Vol met alle taken, verantwoordelijkheden, klusjes en regelzaken. Jij gaat ernaast staan, pakt een paar taken uit de emmer en de rest van de emmer is voor mij!’, werp ik hem voor de voeten.
Zijn antwoord kan niet nuchterder zijn. ‘Ja, dat is eigenlijk wel zo.’ De rest van het gesprek zal ik je besparen. Voor mij is dit moment een wake-up call, ineens valt het kwartje. Ik ben niet alléén verantwoordelijk voor het welzijn van mijn gezin. Ik ben wél verantwoordelijk voor mijn eigen welzijn. Om te zorgen dat ik fysiek en mentaal overeind blijf, moet er iets veranderen.
En dan verschijnt ineens via een berichtje de uitnodiging om de Ommetje-app te downloaden. Een app waarin je wordt uitgedaagd om elke dag een wandeling van minstens 20 minuten te maken. Voor mij worden dat ommetjes in mijn eentje. Hooguit de hond mag mee. En mijn Hemelse Vader, die wandelt sowieso mee. De ommetjes maken ruimte voor dromen na corona. Over reisplannen, knuffelen en feesten. Ze geven ruimte om te mopperen, te bidden en mijn hart te openen. In het koude landschap word ik warm vanbinnen. Maar Zijn warmte voorkomt gelukkig dat ik oververhit raak.
Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.