Onbeperkt dromen

Je kunt het daglicht niet zien. Al vijf jaar zit je binnen omdat niemand je kan dragen. Je kwijnt weg in een hoekje. Je matras is niet meer dan een Afrikaans gekleurd kleedje met daaronder een rood kussentje. Je slaapplek deel je met je zusje. Je leeft in een lemen hutje van drie bij vier en dat zijn de enige vierkante meters die je ziet. Dag in, dag uit. Je kost geld omdat je niet kunt werken en daarom ben je de community tot last. Ik voel je intense verlangen om een vogel te kunnen zien, het terracotta zand te voelen tussen je vingers. De wind te horen ruisen door de bananenbomen. Bovenal wil je gewoon het leven ervaren en onderdeel zijn van een gemeenschap.

En dan… is daar een Nederlandse fysiotherapeut die je brengt waar je zo naar verlangt. Een rolstoel. Een stoel met wielen die je bewegingsruimte geeft. Met hulp lukt het je om erin te komen. Je gaat het licht bij de deuropening tegemoet. Wat heb je hiernaar verlangd! Het licht doet zeer aan je ogen en je knijpt ze eerst even stevig dicht. Je huid wordt verwarmd door de zon en langzaamaan gaan ook je ogen weer open. Jouw droom komt uit en mijn droom begint…

Tijdens mijn stage in Tanzania 14 jaar geleden, werd ik geconfronteerd met hoe beperkt het leven van iemand met een beperking in een ontwikkelingsland is. Veel mensen met een beperking komen letterlijk hun huis niet meer uit. Gewoonweg omdat het niet mogelijk is of omdat de zorg niet toereikend is en ze daardoor eerder komen te overlijden. Zo graag was ik in actie gekomen voor deze kwetsbare groep mensen. Mijn droom was vanaf dat moment om hier direct of indirect van betekenis te kunnen zijn.

Nu ik zelf beperkt ben, is het contrast nog groter. Mijn wiegje stond in Nederland waardoor ik ineens ‘recht’ heb op zorg. Ik voel me rijk, door alle hulpmiddelen waarop ik een beroep kan doen. Hulpmiddelen waar soms een strijd voor gestreden moest worden om ze te krijgen, maar ik krijg ze uiteindelijk wel! Ik voel me klein worden omdat ik meer hulpmiddelen heb dan ooit in een lemen hutje zouden passen. Hulpmiddelen waar ik af en toe op afgeef omdat ik alles zo graag zelf wil kunnen. Mijn bed in de woonkamer die in alle gewenste standen kan worden gezet, mijn trippelstoel, scootmobiel, rolstoel, etc. Ineens maken ze me gelukkiger dan dat ik zelf in eerste instantie dacht. Door deze hulpmiddelen kan ik onderdeel zijn van ons gezin. Kan ik genieten van de gezamenlijke maaltijd, mijn kleurende kindjes aan de keukentafel zien, de vogels die buiten fluiten horen en genieten van de prachtige treurwilgen bij ons in het park. Hulpmiddelen maken het mij mogelijk – hetzij aangepast –  te leven.

Hoe uitzichtloos mijn situatie in mijn wanhoop soms lijkt, het staat in geen verhouding tot de uitzichtloosheid en eenzaamheid die de vrouw in dat lemen hutje voelde toen ze al vijf jaar op de grond zat. Daarom geef ik mijn droom niet op. Fysiek kan ik misschien niet betekenen wat ik graag wil. Wie weet, ooit… Maar ik kan wel voor deze mensen bidden en ik help indirect via ons sponsorkindje: Jonathan, mét beperking.

Foto: free photo’s, pixabay