Onbetaalbaar

‘Mama, heb je een potje waar mensen geld in kunnen doen?’ Daniël kijkt me vragend aan, terwijl hij enthousiast van zijn ene op zijn andere been hipt. O jee, wat heeft hij nu weer bedacht, schiet er ongewild door mijn hoofd. Hij zit altijd boordevol leuke, originele ideeën, maar ik heb er helaas niet altijd de energie voor. Of – eerlijk is eerlijk – zin in. Aan het einde van een drukke dag bijvoorbeeld is niet het beste moment.

Maar nu is het zondagochtend. Tijd genoeg dus. Daniël vertelt dat hij een breakdance-optreden wil geven in de voortuin. In de hoop dat er mensen komen kijken en een centje geven. Nu valt er op een doordeweekse dag al weinig te beleven in onze doodlopende straat, maar ’s zondags is er echt geen kip te zien. Ik wijs hem hier op om hem voor een teleurstelling te behoeden, maar hij blijft optimistisch. Op mijn smartphone kiest hij het juiste breakdanceliedje en dan gaat hij los. Hij heeft geen lessen gevolgd, maar het zichzelf aangeleerd door naar breakdancers te kijken op YouTube. En hoewel ik als moeder misschien niet helemaal onpartijdig ben, vind ik dat hij het echt goed doet. Hij kan op zijn hoofd staan, zijn hele lichaam horizontaal boven de grond houden waarbij hij enkel op zijn onderarmen steunt en nog wat coole trucs. Zijn eerste centje krijgt hij dan ook van mij.

Hij danst. Stopt af en toe. En kijkt verwachtingsvol om zich heen. Maar er komt niemand langs. Zo nu en dan rijdt er een auto voorbij. De mensen in de auto kijken en glimlachen. Maar ze stoppen niet.

Ik zie de teleurstelling op zijn gezicht. Zo sneu!

Dan krijg ik op mijn beurt een idee. Ik stuur een appje naar de buurvrouw. Of ze even naar Daniëls optreden komt kijken. Maar helaas geen reactie. Met frisse tegenzin besluit hij te stoppen en gaan we naar binnen om een boterhammetje te eten.

Later die middag zien we de buurvrouw de straat in fietsen. Hoera, ze is weer thuis! Daniël is niet te houden en wil meteen gaan aanbellen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze doet open en hij begint meteen te dansen. Maar niet voordat hij zijn geldpotje duidelijk in het zicht heeft gezet. Gelukkig hebben wij een hele leuke buurvrouw die het spel meteen meespeelt. Ze applaudisseert en geeft hem wat geld.

Met hernieuwde energie tuurt hij de straat af naar nog meer publiek. Maar helaas nog steeds niemand te zien. Ik vertel hem dat als hij echt voor mensen wil optreden voor een centje, we naar een drukkere plek moeten gaan. Maar dat wil hij niet, dat vindt hij te spannend. Toch had hij graag wat meer geld in zijn potje gekregen, verzucht hij.

Net op dat moment komt er opnieuw een auto voorbij. Hij begint snel weer te dansen. Ik zie de chauffeur glimlachen. Maar hij stopt niet. Daniël baalt als een stekker. Weer geen centje!

Dan valt bij mij het kwartje. ‘Daniël, de mensen geven jou geen geld, maar jij geeft iets aan hen: een glimlach. Je maakt ze blij.’ Hij kijkt me weifelend aan. ‘Ik ben heel trots op je’, zeg ik tegen hem en geeft hem een dikke knuffel.

Maar een kind blijft natuurlijk een kind. En dus voeg ik eraan toe: ‘Kom, dan gaan we papa ook om een centje vragen.’ Nu is het zijn beurt om te glimlachen. Vrolijk loopt hij ons huis binnen. Ik volg hem en denk bij mezelf: hij is misschien niet veel geld, maar hopelijk wel een wijze les rijker. Iemand een glimlach bezorgen is onbetaalbaar.