Onrust die niet weggaat

Daar gaat ze weer naar school. Inmiddels zijn er bijna elke week gesprekken geweest met de juf. Wat is er toch aan de hand? Hoe kunnen we haar helpen? Het zijn vragen waar de school mee worstelt. Het lijkt wel of mijn dochter alles niet even goed begrijpt. We weten nu dat ze een chromosoomafwijking heeft, waardoor ze een algehele ontwikkelingsachterstand kan hebben. Maar die wetenschap alleen zorgt er nog niet voor dat we op dit moment een handleiding hebben waarin staat hoe we met onze dochter om moeten gaan. De dagen op school zijn slopend en de overprikkeling neemt regelmatig de overhand, met alle gevolgen van dien.

Ik vind het moeilijk haar te laten gaan.

Hoe zal haar dag zijn, vraag ik me voortdurend af. Wordt ze wel geaccepteerd door klasgenoten? Geven de juffen wel genoeg liefde? Het is nog geen 10.00 uur of ik heb al 100 keer op de klok gekeken of het al tijd is om haar weer op te halen. Ik kijk nog een keer op de app van school. Nee, geen bericht. Ik praat mijzelf moed in. Vandaag is vast een goede dag.

Nog geen twee uur later word ik gebeld of ik mijn dochter toch weer van school wil komen halen. De vermoeidheid is toegeslagen. Ze blijft op schoot zitten, maar verder komt er niet zoveel meer uit haar handen.

Binnen 10 minuten sta ik weer op school.

Het is de vierde keer deze week dat dit tafereel zich afspeelt. Eenmaal thuis is het enige wat helpt haar op bed te leggen. Ik leg haar neer en sta naar haar te kijken. Ze huilt en ik probeer haar te troosten. ‘Het is oké meisje, ga maar slapen’, zegt ik. ‘Mama is hier.’ Ik zing een liedje, aai over haar bol en nog voordat ik de kamer uit ben gelopen, is ze al in slaap gevallen. Terwijl ik wegloop, voel ik de rust in mijzelf weer een beetje terugkomen. Mijn meisje is weer thuis. Hier is haar veilige plek.

Aan de andere kant blijven er grote vraagtekens opkomen in mijn gedachten. Hoe kan ik haar helpen? Kan ik haar wel helpen? Hoe zorgen we ervoor dat haar wereld groter wordt dan ons huis en dat er meer plekken ontstaan waar ze zich veilig kan voelen?

Zo kabbelen de weken voort. We blijven voortdurend praten met de juf, maar niemand lijkt de vinger erop te kunnen leggen wat het beste zou zijn voor mijn dochter. Wat heeft ze nodig? Hoe vaak ik wel niet huilend aan de deur sta bij een vriendin. Ik weet het niet meer hoor. We hebben al zoveel geprobeerd. Hoe moet het dan wel? Als ik weer bij mijn vriendin op de stoep sta, weet ik al wat ze gaat zeggen nog voor ik de deur binnenstap.

Want Ik weet wat mijn plannen voor jullie zijn, zegt de Heer. Ik heb mooie plannen voor jullie. Plannen vol vrede, niet vol ellende. Want Ik heb een hoopvolle toekomst voor jullie.
Jeremia 29:11.

Eigenlijk wil ik die woorden nu helemaal niet horen. Toch blijf ik als ik het even niet weet naar deze vriendin toegaan. Met gemengde gevoelens keer ik even vaak weer naar huis. Ja, ik weet dat ze gelijk heeft met deze woorden uit Gods Woord.

Maar waarom zie ik daar dan nu niets van?!

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Laura Goeree

Laura is moeder van een vier kids, getrouwd en eigenaresse van Joyful Kids. Als opvoedcoach begeleidt ze een heleboel ouders in relaxt opvoeden. Dat doet ze online en offline. Check www.lauragoeree.nl voor meer info.