Onvoorwaardelijke liefde
Woest rent mijn zoon (9) op me af en begint op me in te slaan. ‘Rotmens! Jij moet dood, ik haat jou!’, schreeuwt hij. Waarom? Ik weet het niet eens meer, daarvoor gebeurt het te vaak. Er hoeft maar iets te gebeuren of mijn zoon flipt. Soms lukt het me om op zo’n moment boven de situatie uit te stijgen, dan weet ik dat het hem overkomt, blijf ik kalm en kan ik hem de liefde geven die hij nodig heeft. Maar vandaag lukt dat niet. Als hij me een voltreffer geeft, floep ik eruit: ‘Het lijkt wel of er alleen maar haat in jou zit! Ik ben helemaal klaar met jou en je irritante rotgedrag.’ De woorden van afwijzing zijn eruit voordat ik er erg in heb. Mijn zoon is furieus. Hij rent de trap op en gooit alles naar beneden wat hij tegenkomt. En dan is het stil. Er is een eind gekomen aan zijn zoveelste woedeaanval.
Ik laat de troep voor wat het is, pak een stuk chocolade, een kop thee en plof met een zucht op de bank. Dan lukt het me niet om mijn tranen nog langer te bedwingen. ‘Oh God, waarom is hij niet gewoon ‘normaal’? Wanneer stopt die eeuwige strijd? Waarom kunnen we niet een doorsnee gezin zijn?’ Ik hoop op antwoord, maar die blijft uit.
We maken veel mee met onze zoon.
In een jaar tijd zat hij op vier verschillende scholen, van regulier- tot speciaal onderwijs. ‘Hij moet toch een keer in het systeem passen’, werd ons gezegd. Inmiddels weten we dat hij niet kan voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij en dat de druk van het onderwijs en de hoeveelheid prikkels hem parten speelt. Medicatie, videohometraining, psychomotorisch therapie, ambulante begeleiding, streng dieet en systeemtherapie… het mocht allemaal niet baten. Nog steeds kost het leven en alles wat erbij komt kijken hem moeite. Wat voor veel leeftijdsgenootjes de normaalste zaak van de wereld is, is dat voor hem niet. Zo zijn vakanties, spelletjes, sport, verjaardagsfeestjes en logeerpartijtjes energieslurpers en enorme triggers.
Na een half uur radiostilte besluit ik naar hem toe te gaan. Mijn boosheid heeft plaatsgemaakt voor medelijden, want uiteindelijk is vooral híj slachtoffer. Hij gaat gebukt onder zijn uitlatingen, prikkelgevoeligheid en eeuwige onrust. En keer op keer moet hij zien te dealen met onbegrip en afwijzing vanuit de samenleving. Boven tref ik mijn zoon aan in zijn bed, de ruzie heeft hem uitgeput. Ik zeg niets en kruip tegen hem aan. Zo liggen we een tijdje, tot hij zich omdraait en me recht aankijkt. ‘Mam, je weet toch wel dat ik van je houd?’ Ik veeg een traan van zijn wang: ‘Natuurlijk weet ik dat, lieverd. En ik van jou, heel veel.’ ‘Waarom zei je dan dat er alleen maar haat in mij zit? Dat klopt dan toch niet? Mijn boosheid is gewoon vaak de baas over mijn lichaam.’ ‘Weet ik’, fluister ik met gebroken stem. ‘Het spijt mij ook, je bent een fantastisch kind en hebt zó veel te geven.’
’s Avonds als ik naar bed ga, ligt er een verfrommeld briefje op mijn kussen. Zíjn manier om het goed te maken. ‘Liefe mama. Sorri voor alles. Het spijt me. Het was niet de bedoeling om zoooo!!! hart te slaan. Ik had het niet moeten doen. Denk niet dat ik niet van je hou. I love you, I love you, I love you.’ Een golf van dankbaarheid overspoelt mij. Ja, er zijn talloze uitdagingen. Ja, we voeren een eenzame strijd. En ja, we zijn vaak wanhopig. Maar wat krijgen we er ook veel voor terug.
Hi! Ik ben An. An Oniem. Je raadt het al, ik ben niet een bepaalde persoon. Ik vertegenwoordig alle moeders die hun eerlijke, kwetsbare verhaal willen delen maar om persoonlijke redenen niet met naam en foto in beeld willen. Kwetsbaarheid is goed, maar kent ook zijn grenzen. Ik bescherm die grenzen.
Omdat Power to the Mama’s erin gelooft dat het delen van de kwetsbaarste verhalen toch helpend en helend kan zijn, ben ik in het leven geroepen. Ik deel in alle anonimiteit en meer dan integer het verhaal dat ook gehoord mag worden. Heb je zelf zo’n verhaal dat je wilt door mij wilt laten delen? Mail dan naar an@powertothemamas.nl (Je mail wordt alleen gelezen door Daniëlle Koudijs)
Lieve moeder,
Je bent niet alleen! Wij hebben deze zelfde problemen met een van onze kinderen. Het is zwaar ja en vaak moeilijk. Je kunt het niet altijd delen met je omgeving, want je wilt geen zeurkous worden. Maar ik voel je pijn en verdriet en moeite mee. Gelukkig geeft God ook mooie momenten naast alle zorgen. Fijn dat je die ook benoemt! Ik voel me gesteund door je verhaal, dat we niet de enigen zijn die dit meemaken. Dankjewel voor het delen! Sterkte en ik bid God dat hij jullie zoontje rust kan geven op een passende school.
Bedankt hiervoor, zo herkenbaar maar zo fijn te lezen dat mijn gevoelens niet raar zijn. Sterkte lieve moeder!
Je gevoelens zijn zeker niet raar, volkomen normaal zelfs! Je verdriet, boosheid, frustraties, angst… het komt allemaal voort (moeder)liefde.
Dankjewel voor je lieve reactie en jij ook veel sterkte!
Lieve moeder,
Tot tranen geroerd door deze blog. Ik voel je wanhoop en je verdriet en zie ook je moed der wanhoop. En je liefde voor je kind en zijn liefde voor jou. Blijf moedig vertrouwen en wees gezegend!
Dankjewel Tinie ❤
Lieve E.,
Dankjewel voor je lieve reactie. Zo fijn te weten dat we er niet alleen voor staan, dat er mensen zijn die het wél begrijpen omdat ze hetzelfde doormaken. Precíes de reden waarom ik dit verhaal deel. We hebben elkaar nodig.
En inderdaad… de mooie momenten, die er ook zeker zijn, moeten we koesteren. Sterkte lieve moeder!
Tranen in mijn ogen bij het lezen van deze eerlijk heftige maar ook ontroerend mooie blog.
Wens jullie veel en liefde, geduld en Leiding toe om samen te dragen, te overwinnen. Hoop voor jullie zoon dat hij er een weg in leert vinden met God en veel lieve mensen om hem heen die van hem houden en met hem oplopen. Jullie als ouders ook veel kracht, liefde en geduld.
Groet Gerrie
Dankjewel Gerrie! ❤
Wat een zegen om dit te lezen. En helaas zo gruwelijk herkenbaar. Die eeuwige strijd. De confrontries. De zucht “waarom hebben wij geen “doorsnee” gezin.
De angst om het verkeerd te doen. De grenzeloze liefde die strijd met de harde woorden die je toegeschreeuwd krijgt. De eindeloze reeks van therapieën en adviezen. Het loslaten van verwachtingen het roeien tegen de stroom in. Het samen zoeken naar wat werkt. Het verdedigen van de meningen van de buitenwereld. Of juist het proberen loslaten ervan. Alles is een strijd. Daar tegenover is inderdaad die diepe liefde. Als we elkaar weer vinden. De knuffels, de kusjes, de lieve briefjes. De verbinding en de intense gevoelens van tot elkaar komen en bij elkaar zijn. De blikken van verstandhouding. De momenten dat we samen keihard kunnen lachen.
Het is zo heftig en zo intens de dalen zijn diep. Maar de toppen ook zoo hoog en mooi
Lieve strijdende moeder,
Dankjewel voor je prachtige en rake reactie. Heel mooi hoe je eindigt: de dalen zijn diep, maar de toppen zó hoog. Heel belangrijk om op de toppen te genieten en de moeilijke momenten – die vaak alles overschaduwen – los te laten. Het zijn de plakkerige kinderknuffels, de hilarische spontane momenten en diepgaande gesprekken die ervoor zorgen dat we het volhouden. De liefde ❤. Sterkte!
Bedankt lieve schrijfster voor je verhaal, voor je eerlijkheid! Een verhaal dat mijn hart raakt! Vooral de reactie van je zoon samen liggend op zijn bed. Die reactie brengt het gebed in mij boven: Heer help mij om positieve, leven-gevende woorden te spreken! En nog veel meer….
Dankjewel Liesbeth! ‘Leven-gevende woorden’, prachtig!
Bedankt voor je mooie, heftige eerlijke blog. Zo herkenbaar, bij ons een dochter met vergelijkbaar gedrag en boze buien. Ze schreeuwt dan dat ze mij haat, dr leven haat en ik nog nooit een moeder voor haar ben geweest…En idd weet ik op goede momenten het heel goed te plaatsen en weet ik dat ze het niet meent. Maar ook ik ben wel eens moe oid waardoor ik er ook weer wat onpedagogisch uitflap. Het is heftig, een continue zoektocht ook binnen het gezin. En vaak zou ik inderdaad graag willen dat alles normaal was. Maar ja wat is normaal, ze is namelijk ook goed en prachtig zoals ze is.
Dikke knuffel lieve mama! Je bent niet alleen!
Lieve mama, klinkt heftig. En inderdaad, dit heeft enorme impact – op het hele gezin. En dan altijd in achterhoofd houden: ‘Ze is mooi zoals ze is’. Zó moeilijk! Maar heel belangrijk. Zet m op, we kunnen het! Liefs
Herkenbaar. Bij ons was de verzwaringsdeken weer een stapje in de goede richting. Diepe druk geeft ontspanning en daardoor valt m,n dochter sneller en dieper in slaap. Ze kan daardoor ook net wat meer prikkels hebben. We zetten hem ook in bijvoorbeeld als ze uit school komt. Eerst even met de deken over haar heen op de bank ontprikkelen. Je hebt ook drukvestjes. Voor het geval je hier nog niet van gehoord had.. digitale knuffel van mij voor alle moeders die hiermee te maken hebben..
Lieve Carola,
Fijn dat dit helpt voor je dochter! Goede tip!
Ik wens jou en al die andere moeders heel veel kracht, doorzettingsvermogen en LIEFDE toe.
Wat een verademing om dit kwetsbare verhaal te lezen. Tot tranen geroerd. Herkenbaar.
Zet ‘m op moeder! Je bent niet alleen!
Heel herkenbaar! Bedankt voor het delen! Ook hier hebben we regelmatig uitbarstingen, hele heftige…inclusief schelden, dingen kapotmaken… Dan is er soms de wens dat we “standaard” waren..iets minder ingewikkeld. Het is lastig dat de buitenwereld het niet altijd snapt, en snel een oordeel klaar heeft. “Je moet gewoon wat consequenter zijn”…..Dan is het erg fijn verhalen te lezen van moeders die hetzelfde meemaken.Gelukkig zijn er naast de uitbarstingen ook de prachtige momenten. En die geven hoop!
Lieve Tabitha,
Precies dát! Ik las laatst deze tekst:
‘Respond to your children with love
In their worst moments
Their broken moments
Their angry moments
Their selfish moments
Their frustrated moments
Their inconvenient moments
Remember
It’s when they are most difficult to love
That they most need to feel loved’
❤
O wat zijn er veel moeders die de gebruiksaanwijzing van hun kind graag op schrift zouden hebben. Ook ik herken precies wat je schrijft en ik wil tegen iedereen zeggen waar dit herkenbaar voor is; je bent te gek en je doet het fantastisch! Ok misschien faal je soms maar hé dan nog ben je echt wel voor 80% een rete goede moeder!
Yesss, Esther! ❤
Wat bijzonder om te lezen, kwetsbaarheid maar ook kracht (van boven) spreekt eruit! Ik wens al deze gezinnen die dit meemaken heel veel kracht, wijsheid en liefde toe. En wat hoop ik toch dat we als samenleving eens wat toleranter worden tov wat afwijkt van de standaard en elke situatie/elk kind in waarde laten!
Wat heftig en emotioneel,
Ik hoop dat hij een plek vind waar hij lekker zichzelf kan zijn en zich geliefd en geaccepteerd voelt.
Er wordt veel van de kids gevraagd, meer dan 30 jaar geleden trouwens.. dus laat die zogenaamde ‘samen’-leving lekker het heen en weer krijgen. God heeft beloften voor onze kinderen..linksom of rechtsom.. de wijsheid van de wereld is dwaasheid in Gods ogen…
Onze kinderen zijn Gods eigendom