Op de deurmat

Daar zit ik dan, op de deurmat. Een brullende kleuter tegen me aan. Ik hoop dat de buren ons niet horen en dat er niet nu juist toevallig een postbezorger langskomt. Mijn kleuter is op en boos. Alles is verkeerd en hij blijft maar schreeuwen dat hij alleen ei op brood lust. Ik weet echt even niet meer wat ik moet doen.

Geen woord van mij lijkt binnen te komen. Vanaf het moment dat hij moest afkoelen op de gang ging het helemaal mis. Ik wil van wanhoop bijna een ei gaan bakken. Misschien moet ik hem gewoon maar even laten en er zijn om hem rustig vast te houden. Volgens mij weet hij het zelf ook even niet zo goed meer.

Terwijl ik daar zo tegen de voordeur aangeleund zit, gaan mijn gedachten naar mijn bed een verdieping hoger. Vier jaar geleden zat ik op die plek, ook met dit ventje tegen mij aan. Midden in de kraamweek. Terwijl ik lekker met mijn zusje kletste op bed, lag mijn kersverse zoon aan de borst. Hij was lekker rustig geworden toen hij gewoon even mocht drinken op een vertrouwd plekje.

Mijn zusje en ik verwonderden ons er samen over dat hij echt uit mijn buik gekomen was en hoe ongelooflijk dat eigenlijk is. God had er een nieuw persoon bij bedacht en die lag in mijn armen. Een mens met een eigen karakter. En ik mocht zijn moeder zijn. Ik glimlach als ik denk aan de ogen van mijn zusje. ‘Je bent zijn moeder San,’ zei ze. ‘Kun je je voorstellen dat hij op een dag tegen je gaat roepen dat je een stomme mama bent?’

Ik grinnik. Vandaag kan ik me dat wel indenken, zittend met dit boze ventje tegen me aan. Het duurt even, maar ik voel zijn lijfje rustiger worden. Zijn benen stoppen met trappelen en het schreeuwen verandert in snikken. Samen zitten we daar, op die mat. Op dat vertrouwde plekje, dicht bij mij, wordt hij weer rustig. En ik laat hem nog even.