Op het matje bij de mentor
De scholen zijn weer begonnen.. Fijn dat mijn kinderen weer dagbesteding hebben. Wel een beetje balen dat je dan ook als moeder op het matje geroepen wordt.
Net nou het een beetje mooi weer is, word ik ’s avonds van harte uitgenodigd op de opening- en mentoravond op school. Omdat ik liever met m’n mooie fijne gezichtje in de zon zit, skip ik het algemene deel en sleep ik mijn lijf toch maar naar “het contact met de mentor”. Ik kwam natuurlijk net iets te vroeg voor dat moment. Dus in de beleving van de conciërge was ik veel te laat op school. “We zijn alvast begonnen hoor.” is zijn subtiele begroeting. Na dit warme welkom, zie ik zijn ogen vervolgens afdwalen naar mijn gele T-shirtje. Ik volg zijn blik, mij enigszins verbijsterd afvragend waar hij nou naar gaat kijken, en zie dat mijn poging zonder-te-knoeien-een-magnum-in-de-auto-eten-actie is mislukt. Ik knik met een gemaakt lachje en zwaai af.
Ik ga op zoek naar de W.C. (niet te doen in een school) en maak de chocoladevlek in mijn verwoede poetspoging nog nét iets groter. Natuurlijk zit het lokaal waar ik moet zijn in een onvindbaar bijgebouw en ben ik toch nog precies te laat voor het ouders- en mentorgesprek.
“Als u een leerling was moest u nu een briefje halen mevrouw Voogd,” vertelt de mentor mij koeltjes. Hahaha, wat zijn docenten toch grappig… “En ik heb u ook gemist bij de centrale opening.” besluit hij zijn eerste welkomstwoord. Ai. Blijkbaar hebben ze tegenwoordig per klas vakken gereserveerd zodat je als ouder niet meer fatsoenlijk onopgemerkt kunt spijbelen.
Terwijl er in mijn hoofd een prachtige volzin met een briljant excuus ontwikkelt, zegt mijn mond… “Ja, ik heb al genoeg zonuren verspild in een schoolgebouw .” WAAROM?!
Best knap. Ik heb de relatie met school al verpest zonder dat m’n kind er is geweest.
