Op losse schroeven

Lang heb ik gedacht dat het niet zo ver zou komen. Het was nu wel een keertje klaar. Maar daar is ‘ie: nummer #6. Mijn zesde operatie. Ik schoof de gedachte daaraan voor me uit. Heel misschien, dacht ik, dat het in de toekomst zou gebeuren, maar het stond niet op de planning.

De laatste maanden waren er al steeds meer signalen dat ik er niet aan ontkom. En ineens is er een datum, staat het in mijn agenda: de losse schroeven aan de rechterkant van mijn bekken worden vervangen door een I-fuse-implantaat. Een vrij onbekend technisch snufje om mijn SI-gewrichten voor altijd vast te zetten.

Wat deze #6 mij en mijn gezin gaat brengen? Geen idee, maar we staan er open voor. Op de geblokkeerde dag in mijn agenda lig ik in mijn bed in de woonkamer te wachten op de zorgambulance. Wat heb ik naar deze dag uitgekeken. Al klinkt het gek, omdat dit best zwaar gaat worden. Zowel de operatie zelf als het revalideren erna. Na een hobbelige rit van ruim 3,5 uur over de Nederlandse snelwegen kom ik in Sittard aan.

De laatste maanden waren pittig. Van het kleine beetje activiteiten dat ik had opgebouwd – af en toe de kinderen naar school brengen bijvoorbeeld – moest ik steeds weer een stukje inleveren. Het ging bijna niet meer. Het voelde als een heerlijke maaltijd die na drie happen voor mijn neus werd weggehaald. De wanhoop overviel me soms. Waar ik normaal bij de dag probeerde te leven, ging mijn hoofd nu met mij aan de haal. Gedachten als: wat hebben mijn man en kinderen nu aan mij? en: ik zal nooit alleen met de kinderen dingen kunnen doen, overvielen me. Het wordt niet beter dan dit, was er nog zo één. Je zou bijna denken dat er in mijn hoofd ook een schroefje los zat.

Maar nu ben ik in Sittard, waar het bewijs dat bovenstaande gedachten niet waar zijn, werkelijkheid kan gaan worden. De eerste ochtend in het ziekenhuis komt om 6.30 uur de verpleegkundige bij me. Ik ben als eerste aan de beurt. Ineens gieren de zenuwen door mijn lijf en ik merk hoeveel hoop ik op deze I-fuse vestig. Dit is hét moment dat bepalend is voor mijn toekomst. Zou ik over een tijdje in huis echt los kunnen lopen? Ik bid dat deze operatie zonder complicaties verloopt en vooral dat ik het gevoel van ‘hoop’ terug mag krijgen.

Na de operatie lijkt de hoop op stabiliteit – letterlijk en figuurlijk – nog verder weg dan daarvoor. Mijn rechterheup heeft alle kleuren van de regenboog. De grote witte pleister op de wond steekt mooi af bij de rest. De losse schroeven die zijn verwijderd, hangen in een zakje aan mijn voeteneinde. Als ’s avonds de artsen langskomen, sta ik voor het eerst even op mijn benen. Het voelt onwennig en onbekend. Een stap zetten lukt nog niet. Eenmaal weer in bed baal ik. Ik heb verhalen gehoord van mensen die direct verbetering voelden en stukjes konden lopen na de operatie. Ik kan mezelf daarentegen nog niet eens in bed verplaatsen. Dan herinner ik mij een zin die ik in een rustruimte van de sauna op de muur las: ‘Every journey starts with one single step’.

Mijn gedachten worden rustiger. Ook deze operatiereis begint weer met één stap. Waar deze reis eindigt, weet niemand. Ik hoef niet tien stappen tegelijk te overzien, maar voetje voor voetje ga ik aan de hand van Mijn Vader. Ik bid: ‘Heer U kent mijn gedachten, mijn liggen en mijn gaan. Heer, U bent voor mij, naast mij en om mij heen, elke dag.’ In dat vertrouwen zet ik mijn stappen. Hoe groot of hoe klein ook. Bij Hem staat mijn leven nooit op losse schroeven.

Foto: Unsplash – Pedro da Silva