Op naar Pasen
Het is tijdens zo’n spaarzaam moment waarop ik alleen in huis ben. De kinderen zijn naar school en peuterspeelzaal, manlief naar zijn werk. Het is het wekelijks moment waarop ik zelf niet werk, maar mijn agenda bewust leeg houd. Zojuist heb ik een kaars aangestoken, als een gebed naar God. Om licht, om nabijheid, om bij Hem te zijn.
En terwijl ik zit en staar naar het vlammetje, dringt het wonderlijke bestaan van een kaars tot me door. Een kaars brandt, wordt langzaam maar zeker kleiner, smelt, en verdwijnt uiteindelijk. Een kaars gaat letterlijk ten onder aan zijn eigen succes. Maar terwijl de kaars op raakt, heeft hij gedaan wat in de bedoeling van de kaars lag: branden, schijnen, licht en warmte verspreiden. En precies dat maakt de kaars een kaars.
Zoals een kaars…
De analogie met een mensenleven ligt ineens voor de hand. Langzaam maar zeker worden wij ouder. En ik, als moeder, draag de sporen van het ouder-worden letterlijk in mijn lichaam. Een zachte buik vol striae, een bekken dat nog steeds moet bijkomen van de zware last vanhet dragen van nog een kind, een beginnende rimpel hier en daar, en misschien zelfs wel een enkele grijze haar. Langzaam maar zeker word ik ouder, raakt mijn lichaam ‘op’.
Maar in plaats van dat ik dat als teleurstelling of pijnlijke confrontatie ervaar, zet de kaars mij aan het denken. De kaars doet wat hij moet doen: de kaars brandt, raakt langzaam op, zoals dat hoort bij een kaars. Zou dat voor mij ook werkelijkheid kunnen zijn? Dat het niet erg is dat mijn lichaam langzaam maar zeker ‘op’ raakt, omdat ik – óók via mijn lichaam – doe wat ik te doen heb: leven ontvangen en doorgeven, licht en warmte verspreiden, en gloeien van liefde?
Zou het kunnen dat dit ouder worden, dit ‘op’ raken, dit aftakelen van mijn lichaam, precies de bedoeling is, omdat precies dit mij mens maakt: mijzelf geven tot aan mijn laatste adem, in liefde en warmte en licht?
Het koninkrijk van de hemel
Jezus spreekt vaak in vergelijkingen – Het koninkrijk van de hemel is als…. De vraag komt in mij boven: zou het in lijn liggen met de woorden van Jezus, wanneer ik zeg: ‘Het koninkrijk van de hemel is als een kaars….’? Ik weet het niet. Maar één ding weet ik wel: we vieren bijna Pasen – het feest van Jezus, die langzaam maar zeker ‘op’ ging, om daarmee tot Zijn ultieme doel te komen: bevrijding voor alles en iedereen. Hij heeft alles gegeven, en juist dat was de weg naar leven.
Mag ik je uitdagen, tijdens deze dagen voorafgaand aan het Paasfeest, om te leven – heel doelbewust – vol liefde en aandacht voor jouw naasten? Om jezelf, in navolging van Jezus, te geven zonder terug te houden? Om ‘op’ te gaan in liefde, warmte, en licht, en daarin het mysterie van je bestaan te ontdekken. En durf je het dan aan om op Paasmorgen, samen met mij en talloze andere moeders, een kaars aan te steken?
Dit blog werd eerder gedeeld in 2019. Foto: unsplash
Erika is getrouwd met Jesse en moeder van Elianne en Joël. Ze haalt haar energie uit schrijven, diepgaande gesprekken, en het doorspitten van stapels boeken. Erika droomt van mensen die kwetsbaar durven zijn, en op een gebroken wereld zoeken naar God. Daarbij is ze theoloog in hart en nieren, en zoekt ze dag en nacht naar woorden over God. Om te delen met haar kinderen, én met anderen om haar heen. Voor PTTM schrijft Erika over geloofsopvoeding. www.zoekennaarhetgoede.nl
Het Koninkrijk van God is eeuwig, dus zeker niet te vergelijken met een kaars… Eerder met een eeuwige zon oid.. Wel mooi om ons leben met een kaars te vergelijken.. Alleen worden wij weer helemaal vernieuwd nadat we op zijn gebrand!!
Bedankt voor je reactie, Gloria!
Wonderlijk is dat he, dat we keer op keer vernieuwd worden.
Een heel mooi blog. Tegelijk wil ik de kanttekening maken dat jezelf geven, tot je niet meer kunt, me ook niet helemaal juist lijkt. Mooi dat je ook aangeeft dat je bewust een moment in je week vrij houdt om bij God te zijn. Misschien is er wat dat betreft ook wel een vergelijking te trekken met een gloeilamp. Die moet wel met de stekker in het stopcontact om stroom te ontvangen. Anders brandt hij niet…. Net als wij voeding nodig hebben van God. Geen kritiek op je blog, maar een meedenkertje ;-) Fijn paasweekend!
Ha Maria, wat leuk dat je reageert, en dank je wel voor wat je zegt! Ik begrijp helemaal wat je zegt. En toch…
Ik wil er graag 2 dingen op reageren:
– Analogieën zijn altijd beperkt. Ze laten een stukje waarheid zien, maar nooit alles. Zo ook dit beeld van de kaars.
– Volgens mij zeg ik nergens dat je jezelf moet geven tot je niet meer kunt. Dat zou ik namelijk heel ongezond vinden (en heb ik zelf ook ervaren in een burn-out). Wanneer je geeft tot je niet meer kunt, geef je namelijk zélf. Terwijl een kaars gewoon doet wat ‘ie moet doen. Zo mogen wij ook ‘gewoon doen wat we moeten doen’, en dat is niet ‘jezelf geven tot je niet meer kunt’, maar misschien wel ‘jezelf volledig geven’. Dat klinkt subtiel, maar er ligt wat mij betreft een wereld van verschil tussen die twee.
Jullie ook een heel mooi paasweekend! En tof om zo even van gedachten te wisselen over dit blog :-) Groet!
Prachtig omschreven met die kaars.
Ik ga er morgen extra 1 voor kopen.