Ophaalbrug

Mijn kleuter heeft een fort gebouwd. Hoera voor veel te grote online besteldozen die mama steeds vergeet om met het oud papier mee te geven. Ze past er precies in. Door mijn inventiviteit zijn er openslaande deuren en door papa’s creativiteit is er zelfs een soort ophaalbrug. Die ophaalbrug blijkt het belangrijkste onderdeel van het hele bouwwerk. Als je namelijk snel genoeg bent, en je babyzusje komt eraan kruipen (is er eigenlijk een woord voor zo hard kruipen dat het wel rennen lijkt?), kun je daarmee je fort hermetisch afsluiten.

Babyzusje is namelijk heel leuk, maar vooral op veilige afstand. Want baby’s zijn onvoorspelbaar, lopen over van liefde – en kwijl, en dat uit zich in overvloedig en enthousiast fysiek contact. Laat dat nou net zijn wat de kleuter heel spannend en ingewikkeld vindt.

Soms zie ik van die mooie Instagram-plaatjes van een jong kind dat met liefdevolle blik in de ogen een baby vasthoudt. Of ik hoor dat juist het oudere kind degene is die op onhandige wijze kusjes en knuffels wil geven en moet leren om vooral zachtjes te aaien… Die plaatjes heb ik niet echt.

De ophaalbrug is niet alleen van karton. Soms lijkt het alsof hij in haar hoofd zit. In haar lijf. Ik ervaar hem soms ook bij haar. En al is er (nog?) geen diagnose, ik weet inmiddels allang dat dit niet meer een fase is.

Al sinds haar premature geboorte en eerste roerige jaren weten we dat prikkels en onverwachte situaties moeilijk zijn voor haar. Het is altijd een zoeken naar de balans tussen uitdagen en veiligheid bieden: hoe veiliger en steviger de basis voelt, hoe meer open ze durft te zijn voor de buitenwereld. Eigenlijk geldt dat volgens mij voor iedereen, in ieder geval wel voor mij.

Terwijl ik mijmerend naar het huiskamerscenario kijk, klaar om in te grijpen waar nodig, denk ik na over mijn rol als moeder. Wat een verantwoordelijkheid om te zorgen voor zo’n veilige basis. Het is zo ingewikkeld en tegelijkertijd vind ik het een hemelse roeping. Een roeping die ik misschien nooit perfect zal kunnen uitvoeren; daar is haar gebruiksaanwijzing te ingewikkeld voor. Wanneer moet ik vasthouden? Wanneer mag ik loslaten?

Steeds meer leer ik te kijken naar mijn kind. Echt kijken. Ik leer te zien dat wat zij nodig heeft, niet altijd is wat ik van nature makkelijk doe. Ik wil knuffelen, zij wil alleen gelaten worden. Ik wil ergens over praten, zij wil liever knutselen – dan komen de woorden later wel. Ik leer steeds meer haar liefdestaal kennen.

Spelenderwijs verkennen we haar grenzen. We spelen dat zij de prinses is en de baby de draak. “Help, wat een eng monster!”.

We maken selfies met z’n allen en zien dat we samen kunnen lachen. We doen kietel-gevechten tot ze ‘stop’ zegt. En als ze dat zegt, stoppen we altijd. Meteen. Zo bouwt ze vertrouwen op.

Ineens, zomaar uit het niks draait ze de rollen om. “De baby mag wel in mijn kasteel hoor mama!”. Ik weet niet wat ik zie. De draak blijkt ineens welkome bezoeker. De ophaalbrug gaat langzaam naar beneden, de deurtjes gaan open. Een echte doorbraak, dacht ik, klaar met mijn telefoon in m’n hand om er een plaatje van te schieten. Totdat blijkt dat zij via de bovenkant snel uit de doos springt. “Zo, nu kan de draak er niet meer uit, slim hè mama?”.

We hebben nog wat werk te doen denk ik. En intussen blijf ik zachtjes aankloppen en wachtwoorden oefenen voor de ophaalbrug van haar hart. “Zie, ik sta aan de deur en ik klop.” De sleutel zit ergens aan de binnenkant. 

Dit bericht is niet gesponsord door bol.com Leuk om te weten: het hergebruiken van dit soort grote dozen als speelgoed, is een succes bij veel kinderen! 

Suzanne Struiksma

Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl