Opofferen zonder mezelf weg te cijferen
‘Wat jij allemaal doet en laat voor je jongste dochter vind ik nou echt een typisch voorbeeld van opofferende moederliefde’, zegt mijn vriendin tegen me. ‘Ja, dat jij zo’n pittig dieet volgt en haar daardoor zoveel moois meegeeft via de borstvoeding is echt bewonderingswaardig’, vult mijn andere vriendin aan.
Met zijn drieën volgen we een studie over vrouw zijn en moederschap. Aan de hand van een boekje duiken we de Bijbel in en vandaag gaat het over ‘opofferende moederliefde’. Ik kijk mijn vriendinnen enigszins verbaasd aan. ‘Ik vind het mooi dat jullie dit zeggen’, reageer ik, ‘maar het voelt helemaal niet als opofferen. Ik doe dit graag voor haar, omdat ik denk dat dit het beste voor haar is. En ik vind het mooi dat ik dat mag geven.’
Sinds een aantal maanden heb ik mijn normale eetpatroon ingeruild voor een zeer strikt voedingspatroon. Onze dochter bleek namelijk, net als twee van haar zussen, koemelkallergie te hebben. Daarnaast kreeg ze een naar buikvirus waardoor haar darmen zó van streek raakten, dat ze naast koemelk ook een heleboel andere voedingsmiddelen die ze via mijn moedermelk binnenkreeg niet meer verdroeg. Daardoor groeide ze nauwelijks meer. Na een lange zoektocht had ik eindelijk een dieet uitgevogeld dat werkte. Met groenten als broccoli, wortels, andijvie en salade, fruit zoals peren en bessen en daarnaast kip, rijst, havermout, speltbrood en zelfgebakken koekjes.
Steeds hetzelfde menu, week in week uit.
Ik moet toegeven, deze lijst voedingsmiddelen komt me inmiddels zo af en toe mijn neus uit. Ik wil ook wel een keer patat eten op zaterdagavond in plaats van superverantwoorde zoete aardappelfriet. Ik verlang er ook wel weer eens naar ongegeneerd een stuk slagroomtaart te eten op de verjaardag van een vriendin. Of alle tapashapjes proeven bij het trouwdagetentje van mijn ouders en niet slechts blijven hangen bij de kipspiesjes.
Maar het voelt niet alsof ik mezelf wegcijfer. Ik doe dit, omdat een langere borstvoedingsperiode kan zorgen voor een spoediger herstel van mijn dochter. En daarnaast geniet ik zo van de intieme momenten die we samen hebben als zij tevreden bij me drinkt. Op andere momenten zorg ik dat er ruimte voor mijn welzijn is, door af te spreken met vriendinnen, koekjes te bakken die ik wel kan eten of een dutje te doen.
Ik denk aan Jezus. Als er iemand was die Zich opofferde dan was Hij het wel. Hij liet zich aan een stuk hout spijkeren voor mij. Hij offerde zich op, omdat Hij mij zo kostbaar vindt en niets liever wil dat ik samen met Hem en Zijn Vader de eeuwigheid doorbreng. Hij deed het uit liefde. Puur en alleen omdat Hij zielsveel van mij houdt.
Opofferen zonder mezelf weg te cijferen. Dat is wat ik nu mag doen voor mijn dochter. Omdat ik van haar houd. Ik glimlach even. Want door dit strenge eetpatroon is het getal op de weegschaal wel naar beneden gegaan. De resterende zwangerschapskilo’s verdwijnen als sneeuw voor de zon. Een leuke bijkomstigheid. Ik haal de ‘schade’ over een paar maanden wel in. Een vriendin die me vraagt of ik binnenkort met haar een cappuccino met een groot stuk taart op een zonnig terras wil doen? Daar offer ik mezelf te zijner tijd graag voor op!
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers