Oud & Nieuw is in september

September, alles is weer begonnen. Misschien ligt het aan mijn job als leerkracht, maar september voelt voor mij echt als oud en nieuw. Nieuwe klas, nieuwe school, nieuwe schriftjes, lege bladzijden, nieuwe plannen. Als het aan mij ligt, mag oud en nieuw zo verplaatst worden naar september. Geeft gelijk meer ruimte in de kerstvakantie.

Het seizoen verandert. Het wordt weer frisser en we halen de lange broeken tevoorschijn. Ik heb mijn zoon enthousiast gekregen voor een pas-sessie en samen lachen we als we zien hoe geweldig hij gegroeid is en zijn broeken op hoog water hangen. September is écht oud en nieuw: tijd voor nieuwe broeken. Maatje 104 kan echt niet meer.

Dankbaar besef ik dat we maandenlang bijna geen lange broek gedragen hebben. En dat we al zolang op blote voeten lopen. We deden rustig aan, namen tijd voor elkaar, leefden met de dag. Wat houd ik van de zomer. Het liefst zou ik nog een paar maanden zo doorleven, maar de sokken en schoenen moeten toch echt weer aan. De zomer is voorbij en het schoolleven gaat weer beginnen. Ben ik klaar voor de start? Wat wil ik vasthouden van de zomer?

Die gedachten houden me bezig, en als de jongens op bed liggen schrijf ik wat goede voornemens op voor het nieuwe jaar. In de hoop dat ik dit jaar niet na anderhalve maand vaststel dat ik me weer geleefd voel en de weken ‘afdraai’ volgens agenda. Ik wil ook als het drukker wordt echt oog blijven houden voor m’n jongens. Ik neem me voor marge te creëren zodat er ruimte is om aan te sluiten bij wat ze nodig hebben of spontane acties te ondernemen.

De klok tikt na elf uur vanavond. Mijn voornemen om vroeg naar bed te gaan is alweer mislukt. Op weg naar bed ga ik even langs bij mijn twee heerlijk slapende kinderen. Bij m’n oudste zoon blijf ik wat langer staan. Ik luister naar zijn ademhaling en probeer me voor te stellen hoe hij er uitziet als hij volgend jaar weer een stuk gegroeid is. Ik voel me haast verliefd op deze knappe knul met zijn zongebruinde huidje en zomerblonde krullen. Het grote wonder uit m’n buik groeit op voor mijn neus. Dankbaarheid vervult mijn hart. Ik bid voor hem en spreek uit welke dingen ik geloof voor zijn leven.

Ineens weet ik het: dit is de kern. Zijn in het moment. Dankbaar voor de tijd ín het moment. Kijken naar mijn kinderen. Naar ons gezin. En bidden en mijn hart laten vullen met liefde van de Grote Vader. Zo zijn we klaar voor de start en blijven we de ratrace voor.