Over welpen die tikken krijgen, hyena’s en leeuwinnen

Tijdens mijn zwangerschap had  ik al wel gehoord van moederleeuwen en hun mama-gevoelens, maar ik had besloten daar niet aan mee te gaan doen. Ik zou een super makkelijke moeder worden, zo eentje die iedereen met haar baby liet kroelen. Totdat ik mijn baby voor het eerst in mijn armen kreeg. Toen werd de leeuwin in mij wakker als Koningin van mijn Savanne. Met een stel grote tanden en een stel nagels waar je bang van wordt.

Dit klinkt allemaal heel stoer, maar ik moet eerlijk opbiechten dat mijn innerlijke leeuwin soms een behoorlijk watje is. Ik zie bijvoorbeeld iemand iets doen bij mijn welpje en krijg enorme kriebels. Maar het enige wat ik doe is een beetje geïrriteerd met mijn staart zwaaien en wat nerveus rond mijn jong draaien. Mijn tanden laat ik niet zien. Terwijl ik eigenlijk met mijn klauw een tik wil verkopen aan de aaseter die het gemunt heeft op het opeten van mijn welpje. Laatst was ik weer eens in zo’n situatie.

Op een verjaardag staat de wandelwagen met mijn 3 maanden oude zoontje ergens geparkeerd in een rustig hoekje. Een grote hydrofiele doek eroverheen is in mijn ogen een duidelijke hint: ‘Ga weg, de baby slaapt.’ Ik heb  mezelf net ontfermd over een heerlijk taartje en ben even niet in de waakmodus. Een groepje hyena’s heeft zich ondertussen stilletjes verzameld rond de wandelwagen en één daarvan snuffelt aan de hydrofiele doek. “Kijk nou!” Hoor ik plots roepen uit de hoek: “Hij doet zijn oogjes open! Kijk dan, hij lacht, hij lacht!” Mijn ogen schieten naar de wandelwagen, de doek is er helemaal afgehaald. Eén van de hyena’s heeft zijn poten inmiddels al in de wandelwagen en zegt: “Kom maar, jij wilt eruit, he?”

De leeuwin in mij brult het uit en staat op het punt om haar scherpe nagels tevoorschijn te toveren. Maar vervolgens doe ik niks. Ik maneuvreer me tussen de roedel hyena’s naar mijn welp. Met zijn vermoeide snuitje kijkt hij rond. Die gaat niet meer slapen, dat zie ik wel.  Een uurtje later zit ik met een oververmoeide en huilerige baby thuis.  Ik neem het mezelf kwalijk dat hij zich zo voelt. Tja, erg trots ben ik niet altijd op mijn leeuwengedrag. De ene keer ben ik wat assertiever dan de andere keer.

In het dierenrijk worden de welpen de eerste paar weken beschermd opgevoed. De leeuwin bevalt buiten de troep en blijft daar met de welpjes tot ze ongeveer 7 weken oud zijn. Daarna worden de welpjes voorgesteld aan de groep en gaat het grote ontdekken van de wereld beginnen. In de troep wordt er geoefend met het jagen en het vechten. Hierbij krijgt een welp bijvoorbeeld wel eens een tik op zijn snuit en daar leert hij van om zelf een goede jager te worden.

Moet ik dan maar accepteren dat mijn welpje wakker gemaakt wordt, omdat hij daar zogezegd van zou groeien? Nee, dit was een geval waarin ik grenzen aan moest geven. Daar ben ik blijkbaar nog niet heel erg goed in. In deze situatie kreeg ik de tik op mijn snuit, alsof ik zelf welpje ben. Een welp als nieuwbakken moeder. En die welp mag uitgroeien naar een Koningin van de Savanne.

Mijn zoontje had trouwens weinig te vrezen van de eerdergenoemde hyena’s. Deze vriendelijke nieuwsgierigaards zijn namelijk vegetariër en gaan op zondag keurig naar de kerk.