Paracetamol of gebed?
Vandaag loopt alles anders dan ik gewend ben. Het eerste half uur van deze dag had ik al vier klussen bedacht die ik vandaag kan doen. Toch heb ik ze allemaal opzij geschoven.
Noortje logeert bij opa en oma, want Albert Jan en ik hadden allebei moeten werken vandaag. Albert Jan is wel degelijk aan het werk, maar door bekkenklachten bij mijn zwangerschap ben ik vandaag onverwacht thuis. Paracetamol alleen werkt niet meer. Vanochtend heb ik al in alle rust een ontbijtje gegeten, een warme kop koffie in het zonnetje kunnen drinken en een tijdschrift uitgelezen dat er al maanden lag. En dat alles met een muziekje op de achtergrond dat mijn eigen goedkeuring kan wegdragen.
Toch zijn mijn bekkenklachten niet de hele reden dat ik die vier klussen al opzij heb geschoven. Dat komt ook door een opmerking van Albert Jan gisteren. Ik was gefrustreerd en in tranen omdat ik de conclusie had getrokken dat ik te weinig geduld heb voor Noortje. En dat terwijl ik zo mijn best doe, maar ik kan momenteel onze peuterpuber niet meer bijhouden. Albert Jan antwoordde dat hij zeker ziet dat ik mijn best doe. Maar ook doe ik soms meerdan mijn best en dat zijn de momenten dat het mis gaat. Die opmerking raakt me en laat me vandaag niet los. Het is de zere plek en ik herken gelijk wat hij zegt.
Het proces dat we de afgelopen tijd aflegden om weer te proberen een kindje te krijgen, de miskraam vorig jaar en de behandelingen bij de gynaecoloog hebben we echt samen gedaan, ook samen met God. Ik heb Gods steun mogen ervaren en Hij heeft ons vertrouwen gegeven in de keuzes die we maakten.
Wat ik echter niet door had, is dat ik vanaf het moment dat ik zwanger was mijn angst voor de zwangerschap helemaal zelf probeerde te dragen. Bij mijn zwangerschap van Noortje heb ik negen maanden bekkenpijn gehad. Dat was misschien wel de grootste reden waarom ik twijfelde of ik een tweede zwangerschap aan zou kunnen. De steun die ik van Albert Jan ervoer in mijn lichamelijke en mentale herstel heeft ertoebijgedragen om de uitdaging toch aan te durven.
Waarom heb ik deze angst alleen willen dragen? Ik heb mijn angst zeker wel geuit naar Albert Jan, maar ik dacht dat ik zelf het grootste aandeel heb om het te voorkomen. Omdat de eerste drie maanden goed gingen is dat gevoel van eigen invloed alleen maar groter geworden. Pas nu ik weer letterlijk fysiek benstilgezeten de paracetamol niet meer de pijn dekt, komt het besef dat ik mijn angst zelf heb willen dragen. Met frustratie en verminderd geduld tot gevolg.
Mentale rust en ontspanning kan zeker een positieve invloed hebben op pijn. Dat ik de bekkenklachten in deze zwangerschap had kunnen voorkomen, geloof ik niet. Wat ik wel kan doen is wat minder hard zelf mijn best doen. De vier klussen in huis kunnen wel een andere keer.
Ik ga het zonnetje weer in en probeer in gebed mijn angst bij het kruis neer te leggen. We herdenken deze periode niet voor niets dat Jezus alle pijn al heeft gedragen!
Foto: Unsplash – sharon-mccutcheon
Mama van één dochter – Getrouwd met Albert Jan – Verpleegkundige – Gestructureerd – Verliefd op Zuid Afrika