Peuters én pubers: oei, ik groei!
Het moederschap makkelijk? Natuurlijk niet, ook wij hadden de gebruikelijke opstartproblemen. Want waar was bijvoorbeeld die gebruiksaanwijzing gebleven? Die hadden ze erbij moeten geven bij aflevering 1! Ik herinner me vooral de bergen onzekerheid over slaapschema’s en voeden-op-verzoek-of-toch-niet. We riepen daarom bij de eerste nogal eens de hulp in van professionals, vanwege krampjes en andere babyperikelen.
Toch herinner ik me vooral de fijne dingen: wandelen met de kinderwagen in de zon. We waren zo trots, op elk lachje en elk hapje. En we groeiden samen, baby en ik.
Toen kwam de peutertijd.
Ik was ervoor gewaarschuwd, in boekjes en bladen. ‘Ik ben twee en dan zeg ik nee’. Bij ons viel dat reuze mee. Hoewel het natuurlijk hard werken was. Ik zie mezelf nog gaan: met twee kinderen op de fiets, met volle boodschappentassen en een buggy eraan, door weer en wind naar school. Ik moet in topconditie geweest zijn. En mijn peuters renden ook weleens bij me weg, terwijl ik met een afgeladen fiets startklaar stond. En die ene keer dat ik met lege handen bij de peuterspeelzaal stond, terwijl er verwacht werd dat ik zou trakteren omdat mijn zoon jarig was. De juf was het niet vergeten, maar ik wel dus.
En toch viel dat ook mee en herinner ik me vooral de mooie dingen. De eindeloze zandbaksessies, de eendjes voeren, lekker op de fiets voorop met het snoetje in de wind. Gezellig geklets en gebrabbel.
We groeiden samen, moeder en kind. Door de basisschooltijd heen, in een fijn ritme. Hier en daar wat hobbeltjes misschien, wat verdrietige dingen tussen de mooie herinneringen door. Maar ik koester alle momenten.
Toen kwam de puberteit.
We gingen van waterpokken naar pukkels. Dat is weer heel wat anders. Wát moeten we wennen: moeder en kind. We zitten regelmatig met de handen in het haar van frustratie. En soms staan we lijnrecht tegenover elkaar. Ik kan niet meer aankomen met een simpel: ‘nee, omdat ik het zeg.’ Deze fase vraagt om nieuwe vaardigheden. Ik heb extra kracht nodig voor deze groeispurt.
Dan bedenk ik: wat hebben we nu écht nodig?
Wat is het belangrijkste om onze kinderen te laten groeien en bloeien?
Nog steeds hetzelfde: liefde. Is dat niet wat kracht geeft? Liefde moedigt aan om te groeien, vraagt om bij te sturen als we zien dat het verkeerd gaat. Onze opdracht is om onze kinderen de Liefde van Jezus te leren. Te laten merken dat wij van ze houden, onvoorwaardelijk. Net als onze Hemelse Vader. De Vader die ook Moeder is. De Vader Die veel meer geduld heeft, maar ook corrigeert. Die niet altijd spaart maar wel altijd vergeeft. Zijn naam is Liefde. In Zijn handen zijn wij geborgen.
Troost je: mocht jij nu als peutermoeder met je handen in het haar zitten en denken: ‘Oh nee… die puberteit komt óók nog!’ Je kent het gezegde: een slechte generale repetitie is een goede uitvoering 😊
En heus, wanneer ik over tien jaar terugkijk, schrijf ik ongetwijfeld het volgende:
Het was maar een fase. Een groeispurt. Voor ons allebei, maar wat zijn we gegroeid! Met vallen en weer opstaan. Moeder en kind, bijna volwassen.
Dit blog is eerder geplaatst in september 2018
Bianca is getrouwd met Jan en mama van drie jongens, waarvan twee tieners. Ze is enthousiast, een tikkeltje impulsief, een gevoelsmens en de creatieve kip achter Creakip. Bianca zet haar creatieve talenten in voor dit platform door het maken van sieraden, illustraties en af en toe een blog, met als doel je helpen herinneren aan Zijn Power!
Bianca wordt blij van zonlicht, muziek, gezelligheid, de schoonheid van de natuur en goede gesprekken. www.studiocreakip.nl